Ik vertelde al dat ik lang twijfelde om mijn gedachten neer te schrijven en te delen met jullie. Dat was niet gelogen. Wil dat zeggen dat ik zeer doordacht alles op een rijtje heb gezet, to do listjes heb gemaakt, leuke ideeën bij elkaar heb gesprokkeld, alvorens die eerste post online te zwieren? No way, dat zou compleet on-Katrien zijn natuurlijk. Dus ikke snel op speurtocht in de verste hoekjes van mijn hersenen om hier binnenkort op zijn minst toch iets artistiek te tonen. Dat is min of meer gelukt, en viavia heb ik straks een goed compact cameraatje, heb ik een dagje fotografie-workshop gepland en heb ik gedaan waar ik een onklopbare kampioene in ben: een online shopke. (dit laatste is op zijn beurt stuff voor een toekomstige post, ik zweer het, Visa + Paypal = Het Kwaad)

Maar ondertussen moet je het nog even doen met wat vertelsels en ga ik wat voortborduren op Het Verhaal achter deze blog. Het was al duidelijk dat ik niet veel tijd heb. Tijd voor mezelf dan, ik heb hoooopen tijd om mij te spoeien van hier naar daar en ondertussen nog te zorgen dat er brood in huis is voor de volgende dag. En typisch, áls ik er aan heb gedacht, heeft mijn man natúúrlijk ook al brood gekocht. In de vriezer dan maar, wat dan weer een hele andere betekenis geeft aan “verloren brood”, want komt dat er ooit terug uit? Soit, om even volledig over the top te gaan: tijd voor mezelf is broodnodig (mèhèhè).

Afgelopen maanden raakte ik stilaan in een soort van neerwaartse spiraal. Volgens mij is het een thirdlife crisis. Ja, een midlife crisis vind ik toch wat vroeg, en een quarterlife crisis (ik verzin dit woord niet!) wil zeggen dat ik 132 jaar oud ga worden. Lijkt me niet meteen iets om naar uit te kijken. Maar volgende week word ik dus 33. Is dàt het misschien? Die 2 drieën? Geef nu toe, het is alsof die tweede 3 nog eens extra hard die eerste 3 bevestigt. Zo van 3 en KNAL NOG EENS EEN 3 ZEG! Nu zijn ze met z’n tweeën om te zeggen: hallooooo je bent volwassen.

Ik merk het aan van alles. Ik wil ineens geen spaghetti bandjes meer dragen, laat staan een bustier. Ik heb ook een badpak gekocht deze zomer. De laatste trend van blote-buik-shirtjes vind ik de max, maar let’s face it, geen zicht als je corrigerend ondergoed ziet ipv een navel. Ik begin spijt te hebben van dingen die ik niet heb gedaan. De wereld zien bijvoorbeeld. Een jaar in het buitenland gaan werken. Een mega zot trouwfeest geven. Ok, dit zijn zaken die ik nog steeds kan doen, maar ze staan in de vriezer, naast 5 broden.

De reizende Katrien-zonder-afbetalingsplan in een parallel universum zal misschien net het omgekeerde denken. Had ik maar 2 prachtkinderen en een fijne man. Kon ik maar thuiskomen in een mooi huis met vloerverwarming. Had ik maar een brievenbus die net te klein is en waar de rekeningen dus letterlijk uitpuilen. Ok deze laatste gedachte is onmogelijk en gaat zelfs tegen de wetten van de fysica in. Maar je begrijpt me wel.

’t Zal dus altijd wel iets zijn. Wijlen ons moemoe zou zeggen: “Zeddis content me wa da g’et!” En daarna zou ze zeggen: “Stekt uwen Tshirt is in uw broek!” “Jamaar moemoe da moet zo, da’s de nieuwste trend!”

Ik ben zeker niet ondankbaar, hoogstens een beetje onzeker. Uiteindelijk mag ik niet klagen, maar ik doe het toch, af en toe, hier en daar, als het mag. En als het niet mag, dan ook.