Je leest het steeds vaker dezer dagen: een facebookpagina, blogpost of column specifiek over het feit dat we het allemaal wel wat hebben onderschat. Een huis en een gezin, een toffe job en een leuke auto en liefst nog allemaal op 2 weken tijd. Het is bijna een wedstrijd geworden, elk jaar moet er wel íets spectaculair gebeuren of je leven is mega saai.

Ik ben zelf de eerste om toe te geven dat ik daar ongelooflijk door word meegesleept. En ik vind het hoe langer, hoe irritanter, van mezelf ook. Ik licht even toe.

Vorig weekend ben ik superhard uitgevlogen tegen mijn dochtertje omdat ze te laat op haar potje zat. Zelfs de jongste was ervan verschoten en huilde solidair mee. ‘t Was bijna schattig. Maar achteraf dacht ik: “Waar ben ik mee bezig?” Was ik kwaad omdat de vloer vuil was? Zou belachelijk zijn, de rest van het huis is even vuil. Omdat haar broek nat was? De wasmachine recupereert het regenwater, dus de factuur van pidpa zal niet meteen verdubbelen (zou ook niet kunnen wegens de reeds uitpuilende brievenbus, remember?). Neen, dat zijn allemaal zaken die er niet toe doen. Maar wat is dan het probleem?  Awel, ik zal het eens zeggen: Het probleem is dat kleuters op die leeftijd flink op het potje moeten gaan. MOETEN gaan. Dat hoort zo. En als ze dat niet doen, dan heb je gefaald als ouder. Daar komt het zo’n beetje op neer. Dus: “NIET FLINK, FOEI FOEI!” Kwaad worden, want wat zal de rest van de wél-naar-de-wc-gaande-wereld wel niet denken zeg.

Dit is een voorbeeld maar zo zijn er ontelbare. Voor elke “fout” die je maakt, staan er tientallen schijnbaar perfecte ouders klaar met heldenverhalen over hun kinderen en hun buitenaardse flinkheid.

Aangezien ik mij ondertussen vol overgave stort op de kunst van het creëren, heb ik enkele (naar mijn mening) zeer herkenbare situaties geschetst. Dat laatste mag je letterlijk nemen, leve Paint!

Ik houd mijn hart vast als er straks rapporten aankomen. In de verte hoor ik al uitspraken à la “Jaja, maar die van ons gaan wel naar een héééééél moeilijke school zene!”.

In mijn gedachten zeg ik dan “Jaja, maar die van ons zijn tenminste niet zo lelijk!”

(grapje he)

Conclusie: Alles op zijn tempo. En elk kind is uniek. Degenen die niet snel kunnen stappen, zullen later sowieso één of ander patent nemen op het gat in de wandelstokkenmarkt. En de slechte eters gaan in de toekomst véél minder moeite hebben met dat astronautenvoedsel op hun missie naar Mars.

En last but not least: de slechte slapers zullen… njaaa die blijven gewoon slecht slapen! Sorry!