Ik vraag me vaak af of er bepaalde zaken, nu ik toch een beetje volwassen begin te worden, niet meer door de beugel kunnen. Bijvoorbeeld, iets dat voor iedereen herkenbaar is: zingen in de auto! Kei plezant! Maar zijn er grenzen?

Tegenwoordig heb ik het geluk enkele dagen per week een luttele 130km énkel te mogen rijden voor mijn job. Dit wegens het prachtige systeem dat “openbare aanbestedingen” heet, en waardoor de laagst biedende aannemer 130km kan rijden om een school te bouwen op 35km van de tweede laagst biedende aannemer.

Op zich rijd ik graag met de wagen, zolang het maar vooruit gaat. Uiteraard heb ik de ongelooflijke chance om “in de goeie richting te rijden”, maar dat compenseert totáál niet de combinatie Omleiding Stabroek + Antwerpse Ring + de laatste 30 km op gewestwegen.

Ik moet me dus zien bezig te houden met leuke dingen. Fileflirten zit er nooit in, allemaal lelijke droezen op de baan. Iets eten en drinken kan wel, getuige daarvan de 5cm dikke laag kruimels rondom mijn zetel en de McDonalds beker met cola die ik vaak zo lang laat staan dat de bodem al aan het vergaan is. (shit dat plakkerige gedoe in die bekerhouders krijg je er echt moeilijk uit!)

Maar, … mijn redding in deze lastige momenten, mijn zonnestraal brekend doorheen het woeste wolkendek, mijn mand met goud aan het einde van de regenboog… is mijn Ipod.

Tot grote schaamte van mijn man is míjn schaamte voor het uitbundig meeleven met muziek nihil. Ik beperk mij dan ook niet enkel tot meezingen, maar ben niet verlegen om hier en daar een danske te placeren. Geen vragen stellen, dit is allemaal perfect mogelijk, ook in de auto.

Ik heb een zeer brede smaak wat betreft muziek, breder dan wie dan ook op deze planeet.

Er zijn altijd de klassiekers, die jarenlang op mijn playlist blijven staan, maar er zijn evengoed de nieuwe HOTLISTTOPVIJFTIGCOMMERCIËLEBROL nummers. Soms is het maar één strofe of een tussenstukje van 8 maten, maakt niet uit, ik speel het 138 keer opnieuw, achter elkaar. Mijn stuur wordt de hals van een gitaar en de gaspedaal een baspedaal. Ik ken allerlei pianosolo’s van Jamie Cullum vanbuiten en even ben ik in de waan dat ik ze écht kan spelen. Ik zing perfect in tweede stem en de contouren van mijn wagen zijn die van het sportpaleis, maar dan met goeie boxen.

Mijn playlist van vandaag slaat echt nergens op. OP HET EERSTE ZICHT DAN!!! Muzikale genieën merken de subtiele rode draad meteen op, maar ik zal hier toch een inspanning doen om de leken onder jullie mee te nemen op de melodieuze reis van Kapellen naar het einde van de beschaving:

We beginnen meestal met Beggin’ van Madcon, die zet ik op als de A12 aansluit op de ring, smekend dat er daar nog géén rode remlichten te zien zijn. Dan zijn er twee opties: ze staan al aan te schuiven (Can’t Get Better Than This van Parachute Youth) of we kunnen nog een kilometerke of twee doorrijden (Joyride van Roxette). De kans dat er een accident is t.h.v. Antwerpen Oost, hangt enkel en alleen af van mijn passage aldaar, dat wordt steevast meewiegen op The Time of My Life van Bill Medley & Jennifer Warnes. Daarna hoeven we nog even wat trage vrachtwagens te passeren (Walking With Elephants van Ten Walls) op de aansluiting naar de E34 en dan kunnen we beginnen aan de 60km “rechtdoor”. Dat vraagt om Synrise van Goose, gewoon omdat die plaat zegt: “EN GAAN!”. 30 nummers later zijn we eindelijk aangekomen op de werf, en dan horen ze me al van ver aankomen met Happy van Pharrell Willams. Happy omdat ik het weer heb overleefd, niet omdat ik kan gaan werken, wel te verstaan!

Ik kan er compleet in opgaan. Vorige week reed ik ’s avonds  naar huis en merkte plots dat de gps mij naar één of andere vreemde afrit stuurde. Het duurde nog welgeteld 5 volle minuten en een heropstart van de gps alvorens ik door had dat ik op weg was naar Leuven in plaats van Antwerpen. Allemaal de schuld van de FooFighters!  “So who (teuudeeuuu )  are you (teuudeuuu) ? Yeah, who are you??? … …(stilte, en ne foemp denkt dat het gedaan is) … … WHAT IF I SAY……. “ BAAAAM! Wel nog eens een kwartier extra onderweg geweest natuurlijk.

Helaas zijn er dus evengoed momenten waarop ik gas geef op Lenny Kravitz, mij afvraag waarom de wagens achter mij zo traag optrekken, om dan verblind te worden door een flits. Ja, The Police zag ik echt niet aankomen, moet ik dringend eens in mijn tracklist zetten! (flauwke ik weet het)

Muziek kan er dus nooit genoeg zijn! Laat ze maar kijken, die andere chauffeurs, dat zijn allemaal Compact Disk Dummies! (nóg flauwer??!!)

PS de volgende post gaat er écht eentje zijn met een unieke creatie! Ik ga nog niet te veel verklappen, maar het bevat een haakpen en wol. Spannend wat dát allemaal gaat worden zeg! Met die winter in aantocht enzo. Goh goh.