De oorspronkelijke bedoeling van deze blog was de iets minder fantastische kant van het hebben van kinderen te tonen. ’t Is te zeggen, in dezen tijd waarin we met topsnelheden leven waar het licht een puntje aan kan zuigen. Net op dat moment kwam er de facebookpagina ‘The gentlemom” online, een initiatief van twee werkende moeders die durven uitkomen voor de schaduwkanten, de keerzijde van de mamamedaille. Keigoed natuurlijk, maar ook shit, daar gaat mijn plan. Uiteindelijk besloot ik het over een iets andere boeg te gooien, en het gewoon te hebben over vanalles en nog wat. Springen van den hak op den tak dus, maar steeds met een heel eerlijke en nuchtere toon. Maar vandaag gaat het dus toch een beetje over datgene wat we soms niet goed  luidop durven te zeggen.

Vorige week was mijn man in het buitenland voor zijn job. Vroeger zou mijn eerste gedachte geweest zijn: “Oh jammer, ik zal hem missen” (maar stiekem ook:  joepie kijken naar bevallingen op vijftv!!). Nu is het eerder: “DAAAAAAMMMNNN ik sta er alleen voor met de kinderen,  hoe ga ik dat in godsnaam overleven??” en snel checken of er genoeg aspirines in huis zijn. Erg he, en zeker omdat ik er natuurlijk helemáál niet alleen voor sta, het familielegertje staat steeds paraat om te helpen. Maar dan nog, een lichte paniek kan ik nooit wegsteken.

Ik ben van nature al een zenuwachtige. En absoluut géén ochtendmens. Ik zet mijn wekker steevast een half uur eerder omdat ik wéét dat ik snooze-verslaafd ben.  En dan natuurlijk 3 kwartier blijven liggen. Ik doe het mezelf dus een beetje aan. Vaak heb ik de avond ervoor het goede voornemen genomen om me de dag erop eens deftig te kleden, misschien zelfs een rokje aan te doen, beetje moeite doen voor de medemens. Mislukt dus keer op keer, en na de minuutlange douche (de enige moment dat ik mijn piereverdriet-haar niet vervloek) is een jeans en t-shirt zo snel aangetrokken, niet? Geen probleem, ik heb het geluk te werken in een branche waar bilspleten kunnen en “ een carreau hemmeke” de mode is. Dan nog een minuut mijn haar drogen, en als ik nog 30 seconden extra heb, is dat zelfs met een borstel in plaats van onderstebovenhangenenblazenmaar. Hoort allemaal bij de nonchy look he. Hier wordt wel degelijk over nagedacht! Het verdere verloop van de ochtend wordt grotendeels bepaald door één  feit: “Heeft mijn dochter zin om op te staan of niet?” Indien ja => hoera, er is een kans op 2 minuten extra en dus een tas koffie. Indien neen => hoera broertje is ineens ook wakker doordat de volgende zin door het huis schalt: “IK WIL SLAAAAAAAPEN!!” Ja, mama ni ofwa? OFWA??? Soit, na veel vijven en zessen en zevenen en achtenhalven heeft de jongste zijn pap gedronken, zijn beiden aangekleed, heeft de oudste 2 happen van haar boterham met  sssshhhpeculaaaaaasje gegeten, hebben beiden hun jas aan, uit en weer aan, heeft de jongste net dán kaka gedaan, wil de oudste nog een sapje, vinden we nergens de tut, wil de oudste haar knalrode jipenjanneke regenlaarzen aan (onder een rokje, jaja, beetje moeite doen voor de medemens he), … en dan zijn we op weg naar de auto. Sinds we draagbare dvd-spelers rond de hoofdsteunen hebben gehangen (beste uitvinding OOIT voor in de wagen!), begint mijn zoon al 10 meter op voorhand hyperkinetisch te wijzen en luidkeels te roepen dat dat spel echt wel NU moet opgezet worden (en krijg dan nog maar eens die riempjes van de autostoel dicht). Dilemma, want voor een werkende dvd speler moet eerst de motor draaien, en als ik dàt eerst doe, denkt de dochter dat ik al ga vertrekken zonder haar, dus wederom paniek in de tent. Ik zweer het, de moment dat ik zelf achter mijn stuur zit, met kroost achterin meezingend à la “wie is het allerleukste konijn da’s Bobo”, dan is er nog maar ruimte voor 2 gedachten, en dat is “Die Bobo is echt wel een belachelijk konijn zeg”, met meteen daarna “Snuffelsnuit (ik verzin het niet), mijne laptop staat nog binnen”. Ja, da’s dan weer prutsen om de huissleutel af de sleutelbos te krijgen, want NO WAY dat ik de motor kan uitzetten, die Bobo moet belachelijk blijven doen he!  Jongens toch, hoeveel stress kan een mens aan!

Het tweede moment van de dag waarop de stressmeters weer op hol slaan, is net na het thuiskomen ’ s avonds. Dit relaas ga ik hier niet doen, maar enkele kernwoorden zijn: ZAGEN, BLEITEN, ZEUREN, KOEKJE, BANAAN, PLASTICINE SPELEN, NUUUUU en vooral NEEEEEE… en dit tijdens het proberen een fatsoenlijke maaltijd bestaande uit meer dan 2 ingrediënten te bereiden.  Die dan steevast wordt beschouwd als “niet lekker” want het kleurenpalet staat hen niet helemaal aan zeker (aan de smaak kan het niet liggen want proeven, ho maar). Redder in nood, de boterham. Maar… lap weer niet aan brood gedacht he. Wat dacht je nu.

O ja, en een aparte rubriek, getiteld “ ’s Avonds boodschappen doen met kinderen, hoe en vooral waarom?” staat al klaar voor een volgende keer.

Met 2 ouders in huis is het nog ergens te managen, de ene doet iets nuttigs (koken, opruimen, naar de wc gaan) terwijl de andere WO III probeert te voorkomen. Maar alleen? Wow. Echt wow. Respect voor alle alleenstaande (en dus bijna per definitie fulltime werkende) ouders!

En dan is het nu de moment om te zeggen

Maar het is het allemaal waard, we zien ze toch zo graag, die kinders! En dan is ook gewoon zo. Dat MOET wel! Anders doe je dit niet, toch? Ik vind het soms echt wonderbaarlijk, hoe zwaar ik me kan ergeren aan die dagdagelijkse crazyness maar die 2 apekes toch zo graag zie.  Ik zou ze niet meer kunnen en willen missen.

Dus blijven we maar voortrazen met de gedachte “alles komt altijd goed”. Maar die lichtsnelheid, dat blijft me wel intrigeren. Hoe dichter we tegen de snelheid van het licht reizen, hoe trager de tijd gaat. Duhuussss ik moet ’s morgens gewoon KEI snel beginnen rijden, dan gaat de tijd trager en dus no problemo om om half 9 aan school te staan. Helaas, tijd is relatief, en Kapellen centrum is een bitch.