Alle vrouwen kennen dit probleem. Neen, ik moet me al meteen verbeteren en zeggen: Alle kortharige vrouwen kennen dit probleem. En met kort bedoel ik KORT. Boven de oren, geen straatjes mogelijk, kaaa oooo eeerrrr tééééé. KORT! En qua probleem dan vooral het tracé van kort naar lang. Met lang bedoel ik de mogelijkheid tot een piepklein staartje he. Want dat is het maximaal haalbare.

Ik heb al zo wat elk mogelijk kapsel gehad tussen jongenskopje-kort en een carré tot op de schouders. Middenstreep, zijstreep, heel korte froufrou of net een lange bles, goed geknipt en zélf geknipt (belachelijk scheef dus)…  Op zich heb ik best gemakkelijk haar en kan ik er veel mee aanvangen, behalve laten groeien. Want dan begint er opeens een soort van alarm af te gaan, waardoor elke cel in mijn lichaam schrééééuwt om aub naar de kapper te gaan. Er is namelijk die periode van het befaamde “tussenkapsel”. Dat is een snit tussen kort en minder kort, waarbij je elke ochtend emmers gel en liters haarlak nodig hebt om het op iets te laten trekken, waarna je sowieso je hoofd terug onder de kraan moet steken wegens een “WTF zo kan ik niet naar buiten-kapsel”. Na 5 keer geef ik het op en dan maar proberen de aandacht af te leiden met fluo nagellak ofzo (de decolleté is jammer genoeg net niet aanwezig genoeg).

Ik geef het toe, ik ben gezegend met het soort haar dat de verkoop van volumeshampoos doet stijgen. Ik laat me er telkens weer door vangen, want no way dat die shampoo iets doet, behalve proper maken. Erger nog, door die laag vuil eraf te wassen, is het gewoon NOG dunner. Hey ik kom hier plots op een geweldig  idee… Nooit meer wassen is gelijk aan… Ok neen mijn huwelijk betekent ook nog iets.

In mijn droomwereld, waar ik op Bora Bora woon en ik constant naar kokos en zeewater ruik, heb ik van dat lang wavy beach hair dat door de zon afgebleekt is. Gisele Bündchen zou er stikjaloers op zijn, snap je? En dan zo de hele tijd moeten zeggen “Ja Gisele, ik weet ook niet hoe het komt, ik sta er gewoon mee op”. Zoiets. In de realiteit is het iets anders. Behalve het feit dat ik ruik naar vochtige doekjes en petit gervais, geeft mijn haardos hoogstens jaloerse blikken bij mensen die nog dunner haar hebben: géén dus. Je mag je dat gerust als volgt voorstellen:

Dusja, ik heb geen haar om tot op mijn gat te dragen. Maar een leuk carré’ke is ook al goed, mocht ik daar ooit nog eens geraken tenminste. Vroeger, toen ik nog jong en onbezonnen was, kon ik die vreselijke tussenperiode nog een beetje coveren mits de toepassing van 5 miljoen schuivertjes. Dat zijn van die schuifspeldjes die je in pakken van 100 koopt en na 2 weken allemaal kwijt bent. Ik was uren zoet met ze in mijn haar te steken en nog langer bezig met ze eruit te halen, want ja, met mijn piereverdriet schoven die er gelijk terug uit, tenzij ik een hele bus haarlak erover heen spoot. Wat ik dan ook deed. Laten we zeggen dat ik nu op een leeftijd ben gekomen dat ik precies toch een klein beetje schrik heb om buiten te komen met meer schuivertjes dan ik haarsprieten heb.  Pas op, de afschuw van het tussenkapsel en het aantal schuivertjes is voorlopig nog mooi recht evenredig maar dit kan snel de pan uitswingen:

Ik ben eens benieuwd hoe lang ik het deze keer weer ga volhouden. Misschien ga ik wel op zoek naar wat alternatieven, zoals een diadeem of een pruik. Ik heb zelfs al eens opgezocht wat de minimum lengte is om hair extensions te zetten. Blijkt dat die lengte sowieso niet haalbaar is. Bestaan er mini-extensions om daarmee extentions te kunnen zetten? Zou echt een gat in de markt zijn.

En o ja, die Jennifer Lawrencen en Rihanna’s zijn echte trutten, ons eerst overhalen met hun prachtige korte kopjes om de dag erna te struikelen over hun vlecht. PFFFFFTTTTTT !!!!