Ik ga het eens hebben over iets dat al langer op mijn lever ligt. Niet dat ik één of ander statement wil maken, of de zielepoot wil uithangen, maar het is iets waar ik op tijd en stond mee geconfronteerd word in mijn omgeving én waarover ik jammer genoeg kan meeklappen. Alleen,  er wordt zo weinig over geklapt.

Geen verbloemingen, geen ronddepotgedraai, geen ja-maartjes… gewoon de waarheid.

Ik had vroeger nooit veel met kinderen. Ik kon ze wel verdragen, maar écht vertederd worden of koetchiekoetchie momenten beleven, neen. Tot ik bij wijze van spreken van de ene op de andere dag een kind wou. Echt, die biologische klok was muisstil aan het tikken tot ineens DRIIIIIIIIIIIIIIIIINNNNNNNNNNNNNNNNNGGGGGGGGGG de wekker ging en ik er zelf keihard van verschoot. Effe nog suf de wilde nacht uit de ogen wrijven en opstaan met een kinderwens. Mijn vriend was niet metéén mee, zo is dat nu eenmaal met mannen zeker. De toekomst, weet je wel. Die was nog niet zeker genoeg. Dusja, verantwoord als we waren, besloot ik met de pil te stoppen exact  één maand voor we een ruwbouw kochten waar be-la-che-lijk veel werk aan was. Uiteindelijk, we woonden in een appartement dat groot genoeg was voor een kind, én zo snel zou het toch allemaal niet gaan zeker. En yep, 2 maanden later,  een vrijdagavond, stond ik in mijn badjas een beetje zenuwachtig te staren naar mijn positieve zwangerschapstest. Ik was kei blij, maar ook wel een beetje shit fuck wooow dees is echt ofwaaaaaaaa????!!!! There’s no way back, ik ga gewoon nen baby op de wereld zetten. Mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog was vrij laat, ik zou dan ongeveer een 11tal weken zijn. Ondertussen begonnen we met de eerste afbraakwerken in ons huis, stopte ik met gelegenheidsroken, en liet de pintjes/wijntjes staan. Behalve de eerste dan he, niet overdrijven.

Ik was totaal niet voorbereid op het nieuws dat die eerste echo bracht. “Sorry mevrouw, het vruchtje is te klein en heeft geen hartactiviteit, u was 11 weken zei u?” KNAL in mijn gezicht zeg. Ik wist even niet wat me overkwam. En ik voelde me ook zo onnozel, ik had inderdaad wel vrij weinig gevoeld, en ok ik was nu en dan een druppel bloed verloren, maar wist ik veel wat normaal was en wat niet. In mijn ogen was een miskraam iets dat je wel voelt aankomen, met veel pijn en bloed enzo. Blijkt dat het vruchtje ook gewoon kan stoppen met groeien en daar blijven zitten voor onbepaalde tijd. Ok, dikke pech gehad dus, de kans op een miskraam is immers 1 op 6, best wel veel eigenlijk. Ik had geen zin om te zitten wachten op een pijnlijke bedoening, dus ik koos voor de korte en snellere optie, een curettage. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en de dag erna was ik alweer aan het werk, ondanks mijn toestand (die mentaal nog niet ok was, maar fysiek toch ook geen lachertje).

Vanaf die dag zou ik nooit meer op een gelukkige manier kijken naar een zwangerschap. De spannende en nieuwsgierige periode voorafgaand werd een zenuwslopende race tegen de klok. Elke maand duurde eeeeeeuwen en ik was maar met één ding bezig. Heel erg romantisch ook. Uiteindelijk was ik toch opnieuw snel in verwachting en deze keer was ik kotsmisselijk, een goed teken toch? Niet dus, bij de eerste echo alweer hetzelfde nieuws. DIT KAN TOCH NIET WAAR ZIJN???? Heb ik dan 2 keer pech achter elkaar? “Inderdaad, mevrouw, 1 kans op 6, weet u nog”? Ik vond het allemaal nogal kort door de bocht en het ergste is dat je dus niets kan doen om het te vermijden. Niets doen, dat is niets voor mij. Maar hey, een onderzoek doen ze pas na 3 miskramen, ik kwam er dus nog eentje te kort.

Weet je, ik heb deze ervaringen nooit bekeken alsof ik een kind was verloren. Ik ben nuchter genoeg om dit te relativeren. Zonder bot te willen overkomen, het waren nog maar doperwtjes, hoogstens een pindanoot. Maar zonder een hartje, dusja. Maar ik had het heel erg moeilijk om deze redenen:

• Naast het jammere feit van deze gebeurtenissen kwam er na de 2^e miskraam nog een grotere angst bij: misschien zou ik nooit kinderen kunnen krijgen!
• Hetgeen het zo zwaar maakte, was de ongelooflijke rollercoaster van emoties dat dit met zich meebrengt. De ene dag ben je supergelukkig, de andere zit je in een diepe put. Blijheid, ongeloof, woede, angst, opnieuw blij, meteen weer ongerust, negatief,… Die hormonen, ’t zijn sloebers!
• Ik had een ongelooflijke angst voor hoera-ik-ben-zwanger aankondigingen in de naaste omgeving. Faken dat ik blij was voor hen, no way dat ik dat kon.

Bij de 3^e zwangerschap was ik voor de eerste echo dubbel zo misselijk, want ook van de zenuwen. De opluchting bij het zien van een flikkerlichtje op de echo, was onbeschrijflijk. De weken/maanden erna bleven moeilijk, met nog een grote bloeding de dag na mijn 12weken echo, en een opname met vroegtijdige weeën en ontsluiting op 29 weken als kers op de taart (30 jaar worden in het ziekenhuis, twas een aparte ervaring). Plus gedurende 8 maanden bij élk toiletbezoek het wc-papiertje angstvallig checken op rode vegen maakt een mens echt niet gelukkig. Maar na exact  39 weken kwam er dan toch een einde aan alle miserie en lag er, na een zeer intense maar vlotte bevalling, een klein, rood, glibberig wezentje op mijn borst (“ik voelde me meteen een mama” zijn in mijn ogen toch fel overdreven). Maar ik vond het een geweldige ervaring.

Waarom vertel ik dit nu allemaal? Wel, ik had op dat moment geen nood om erover te praten. Simpel om de reden dat ik niet wilde dat mensen wisten dat we “aan het proberen waren”. Dan staat de druk helemaal op de ketel en ik wilde vragen als “En, ist al zover” of “Amai toch een glaasje cava aan’t drinken?” vermijden. Plus ik was ook zo’n beetje de eerste binnen de vriendenkring die een kindje wilde. Ik had met andere woorden niet meteen een klankbord en voelde wel aan dat ik dit onderwerp nooit had kunnen aankaarten, tenzij met een lach en een zwans erbij. Daar had ik geen zin in. Maar toch, ik heb er hard van afgezien en misschien dat ik toch andere keuzes had moeten maken door over mijn gevoelens te praten. Achteraf gezien zeker, nu ik weet dat het echt meer regel dan uitzondering is bij vele vrouwen. Ongelooflijk eigenlijk , hoe vaak dit voorkomt!

Natuurlijk besef ik dat ik, ondanks deze ervaringen, van geluk mag spreken dat ik telkens snel terug zwanger was, én dat ik vandaag toch 2 kinderen op de wereld heb gezet. Meerdere miskramen, onvruchtbaarheid, miskramen op een veel later tijdstip in de zwangerschap of nog erger, tijdens/na de geboorte je kindje verliezen… Ik kan me niet eens voorstellen wat dát dan met een mens moet doen. Ik kan alleen maar heel erg dankbaar zijn met wat ik heb!

Toch een kleine boodschap aan iedereen die hetzelfde meemaakt(e): Je bent absoluut niet alleen! Integendeel, we zijn met zovelen! Dat maakt het niet minder erg, maar wel minder eenzaam. Ik heb de indruk dat het vaak zwaar wordt onderschat, uiteindelijk is het “nog maar zeer pril” en “het is toch goed dat de natuur op die manier werkt”… Jaja, maar wil dat dan ook zeggen dat je geen intens verdriet mag hebben?

Ik ben van mening dat alles gebeurt om een reden, en dat heeft zich geuit in een fantastische dochter. En over karma en kinderen krijgen gesproken, daarover heb ik nog een ander verhaaltje, maar dat is voor een volgende keer!

afbeelding: Sarah Wilkins