Zoals jullie ondertussen weten, ben ik de mama van een 3,5-jarige dochter en een bijna-2-jarige zoon. Het waren enkele woelige jaren, waarbij vooral de komst van den tweede nogal veel impact had. Zoals in: 3 helmaanden met allerlei dokterbezoeken, sessies bij de osteopaat, geplunderde rekeningen door afschuwelijk dure én afschuwelijk vieze poedermelk, verborgen reflux of koemelkallergie,… en vooral héél weinig slaap. Wat achteraf gezien de oorzaak was van onze huilbaby, is nooit geweten. Na een streng dieet van enkele maanden (waarna meneer ineens niets meer wilde eten) zijn we toch overgeschakeld naar normale pap, patatjes en fruitpap en sindsdien was hij ineens happy happy (overdag toch allez). Man man, als ik nu terugdenk aan de periode waarin ik terug fulltime ging werken,… ik begrijp nog steeds niet dat ik dat overleefd heb. Maar… blijkbaar ben ik sinds ik mama ben, veranderd in supertrien ofzo. 🙂 Ok beetje overdreven, toch is het fenomenaal waartoe een mens in staat is. Ik durf wel te stellen dat ik meermaals op mijn tanden heb moeten bijten om mijn kind niets aan te doen. Ook op dàt vlak is het fenomenaal waartoe een mens zonder slaap in staat is.

Achteraf heeft mijn zoontje dat allemaal goedgemaakt door de allerliefste, knuffeligste, zachtaardigste en mooiste witte krollenbolhebbende jongen te zijn OOIT GEMAAKT! Voilà 🙂 Hier even een foto om dit te bewijzen. (en te laten zien dat ik wel degelijk mijn camera nog eens vastneem nu en dan!)

En nu komt het. Ook al is het superdruk. Ook al heeft die tweede zwangerschap mij lichamelijk helemaal veranderd én heb ik erg lang moeten recupereren. Ook al weet ik dat het niet verstandig is. Maar ik zou het helemaal geweldig vinden om dit allemaal nog een 3^e keer te ondergaan.

Het zit al langer in mijn hoofd. Er zijn periodes dat ik denk JAAA komaan wij gaan dat keigoed doen. En er zijn periodes dat ik denk NEEEE ik ben eindelijk aan het sporten, ik kan nog nét fulltime blijven werken, ons leven is eigenlijk goed zoals het is. Gevoel versus verstand dus. Vorige blogverhalen laten waarschijnlijk een klein beetje merken tot welke categorie ik behoor. Maar ja, het gaat hier niet over de aankoop van een paar schoenen of een reisje naar weetikwaar. De komst van een 3^e kind moet écht weloverwogen gebeuren. Daar ben ik dus keislecht in, wat dacht je. Bij deze ga ik dus even de plussen en de minnen opsommen. Gewoon voor mezelf he.

DE PLUSSEN:

• Na 2 parels van kinderen zou het zonde zijn om er niet nog eentje te maken 🙂
• Een groter gezin (waartoe ikzelf ook behoor) is gewoon supergezellig (op termijn dan)
• Nog een laatste keer zo’n klein hummeltje maken, op de wereld zetten en zien opgroeien

DE MINNEN:

• Mijn droom om eens een grote reis te maken met zen allen moet even worden opgeborgen
• Die reizen (en alles in het algemeen) zullen er alleen maar duurder op worden
• Praktisch gezien hebben we een slaapkamer te weinig
• Fulltime blijven werken met z’n 2 wordt dan wel héél moeilijk
• Stel je voor dat het weer zo’n huilbaby is
• Stel je voor dat het geen gezond kindje is
• Stel je voor dat het een drieling is
• Ik moet mijn bescheiden verzamelde spiermassa vaarwel zeggen
• Ik zal weer een hele tijd geen “modellenwerk” kunnen doen (en ik moet zeggen dat ik momenteel als profiel van jonge dertiger vaker gevraagd wordt)

Je ziet al snel dat er meer minnen dan plussen zijn.

Ik merk ook wel dat ik vaak zo’n beetje te veel alles wil. Én een mama van een groot gezin. Én een vrouw met een beetje ambitie. Én een sportieve madam met allerlei leuke hobby’s. De 3 combineren lijkt me niet simpel, supertrien of niet. En ik hoor in de verte al allerlei commentaren over de manier waarop ik zaken aanpak.

Ik ben er dus nog niet helemaal uit. Voorlopig ga ik nog even voortdoen. Het is goed nu. Ik heb wel al enkele plannen in mijn hoofd om op professioneel vlak een wat andere richting in te slaan, en neem mezelf voor om dat sporten écht vol te houden, alsook mijn gefotografeer.

Maar ik heb mezelf ook voorgenomen om vanaf nu wat meer van me af te bijten. Wat de rest denkt of doet, kan me gestolen worden (of dat is toch de bedoeling). Als ik op mijn 33^e nog aan drumlessen wil beginnen, dan doe ik dat. Als ik wil gaan werken in een fluogele rok, dan doe ik dat. Als ik geen zin heb om de telefoon op te nemen, dan doe ik dat niet. Als ik slecht gezind ben, dan zal je het geweten hebben. Ik ben veel te braaf geweest, altijd al. En het zijn blijkbaar steeds de dickheads en bitchen die er geraken. Dus … als ik straks een 3^e kind wil, dan is dat zo (met de kleine nuance dat er nog ergens een andere partij toestemming moet geven natuurlijk). Ben ik daarom ineens afgeschreven als werknemer? Ik zal ze eens wat laten zien! Moeten we daarom een andere auto kopen of verbouwen? Pfff waarom zouden we, met wat minder plek gaat het ook! Zal ik extra budgetten moeten vrijmaken voor massa’s concealer, tonnen koffiebonen, … , een buikwandcorrectie? So be it! Het zal alleszins MIJN keuze zijn.

Duhuuuuussss: “Vandaag is het begin van de rest van mijn leven owyeah”. Mensen die me slecht doen voelen, kunnen het afbollen, want het is gedaan met pogingen tot “iedereen moet mij graag zien”. Mensen die me beperken in mijn kunnen, mogen den hoogsten boom in. Ik wéét wat ik kan en wat ik niet kan. En ik wéét dat ik een ongelooflijke drumster zou kunnen zijn, die in haar fluogele rok en dito loopschoenen ondertussen nog een pamper ververst, enkele werfaankopen doet, en dit allemaal vastlegt op een selfie van hoogste niveau.

Ik zou van deze laatste scène een geweldige schets in Paint kunnen maken, maar ik heb daar geen zin in NAH!

PS: Laat ik van de gelegenheid gebruik maken om te vermelden dat dit alles enkel mogelijk is met de hulp van de allerbeste man en papa die ik me kan voorstellen. Vjé ik zie u graag!