Toen mijn man me voor mijn verjaardag een weekendje Disneyland cadeau deed, dacht ik tegelijk: “Hoera, nog nooit geweest, lekker gezellig met het gezinnetje!” en “Hoe lang gaat het duren eer dat fake lichtjesdorp met teveel kleuren en nog meer mensen mij gaat enerveren?” Maarrrr ik gaf die Mickey het voordeel van de twijfel, die pratende muis is ondanks alles wel grappig.

Het plan was om vrijdagochtend te vertrekken maar manlief was vergeten te vragen of ik überhaupt wel verlof kon nemen, neen dus, en daarom heb ik het kerstdiner met de collega’s moeten skippen zodat we toch rond de middag richting Parijs konden vertrekken. Ideaal, dan konden de kinderen onderweg hun middagdut doen. Tot daar verliep alles vlotjes. Natuurlijk hadden we geen rekening gehouden met het fenomeen “spitsuur in Parijs op vrijdag”. Waarschijnlijk omdat wij denken dat ALTIJD ALLE auto’s van het HELE universum zich situeren op de Antwerpse ring op vrijdag. Dat was dus alvast nen tegenvaller van jewelste, zeker omdat net dán de kinderen besloten dat het tijd was om de K3 cd boven te halen. Jippie Ya Yé. Hoogtepunt van de rit was toch wel de reeds enorme aanschuif aan de péage, waarbij plots iedereen  (ja zelfs  Franse auto’s) niet meer wisten dat díe en díe rij cash te betalen was en díe rij met de kaart. Je kent het wel, mensen die dan ineens terug ACHTERUIT moeten rijden omdat ze staan te sukkelen voor de bareel. En ja hoor, na een paar manoeuvres waarop een figuurschaatser jaloers zou worden, stonden we dan eindelijk bijna betalensklaar, ware het niet dat de madam voor ons een briefke van 20 euro stond te proppen in de gleuf voor de betaalkaarten. Ik heb nog spijt dat ik toen niet stiekem mijn man heb gefilmd bij het aanschouwen van deze allesomvattende domheid! For the record: mijn man wordt al witheet als iemand vergeet te pinken. Je kan je al voorstellen wat dit dan met hem deed. Ik heb net niet de brandblusser moeten grijpen en een gezinsdrama voorkomen. Allez soit, na 5,5 uur dolle pret waren we dan toch heelhuids aangekomen aan ons hotel.

Ons hotel, dat was de Sequoia Lodge. Geef toe, dat klinkt toch alsof je verwacht dat er elk moment een bruine beer uit de boskes kan komen, en je bij het inchecken ook meteen een klimmersset en een partij hout meekrijgt. Gemiste kans, maar in de plek daarvan kregen we wél al een voorsmaakje van wat het hele weekend zou brengen: een wachtrij. Zo eentje waarbij de meest irritante mensen voor en achter je staan en ik steeds in mezelf denk “Amai zijn wij de meest normale mensen van de planeet en hebben wij de braafste kinderen ooit”? Ja dus.

Deze kleine hindernissen hielden ons niet tegen om ’s avonds nog even naar het park te wandelen en iets te eten. We besloten dat te doen in één of andere Amerikaans uitziende diner. Het zag er tof uit, supermooi ingericht, rock&roll muziek, obers op rolschaatsen, … Jammer genoeg waren we niet de enigen die honger hadden en jawel hoor, ons geduld werd weer op de proef gesteld. Alweer heb ik spijt geen fotomateriaal te hebben van onze gezichten toen, na ongeveer een half uur schuifelen, de hele keet besloot dat het tijd was om een heus Grease-spektakel op te voeren. Inclusief dansende obers en zingende koks. Gedurende deze show konden er geen mensen verder geholpen worden en natuurlijk kon het niet blijven bij één nummer. Well, this diner could be systematic, hydromatic  , automatic… NOT!  Al chance dat uiteindelijk de bediening supergrappig, de hamburgers enorm smakelijk, en mijn cheesecake met amandelen belachelijk lekker waren,  of we waren alweer op weg naar Antwerpen.

Ik moet niet vertellen dat we blij waren in ons bed te belanden. Voor een keer was het niet erg dat we met ons vieren in één kamer sliepen en het tijdstip om onder de wol te kruipen werd bepaald door de kinderen. Het was de eerste keer dat de jongste in een groot bed ging slapen en dit tesamen met de zus. We hadden ons voorbereid op een afschuwelijk slechte nacht maar de kinderen besloten dat we genoeg hadden afgezien en trakteerden ons op een perfecte nachtrust en dat tot 8u!  Bring it on Mickey!

De 2 daaropvolgende dagen werden we ondergedompeld in één groot Jingle Bells festijn. Toegegeven, het zag er allemaal heel mooi uit. De lichtjes, de kerstversiering, de winkeltjes, de restaurants, de muziek… Het was AF. Het was er zo hard over dat het terug leuk werd.  De kinderen hun verbaasde gezichten waren goud waard bij het zien van deze levensechte snoepwinkel.

De beslissing om maar één buggy mee te nemen is ons niet altijd meegevallen. Dit doordat er vaak ofwel niemand in wilde zitten, ofwel allebei. We zijn beiden ook getraind geweest in onze scherpschutter skills, want een peuter en een kleuter laten rondlopen in een oneindige mensenmassa, het vergt 10 paar extra ogen.

Mijn angst dat er niet genoeg attracties zouden zijn voor kleine kinderen, was ongegrond. We hebben zeker onze dagen kunnen vullen, ware het niet dat dit voor een groot deel lag aan de lange (jawel) wachttijden. Het traject verliep meer dan één keer als volgt:

• Wauw dat ziet er iets leuk uit voor de kinderen!! Hop hop!
• Amai zeg en zo weinig aanschuif, zalig!
• Shit dit is de ingang voor de mensen met een (nog duurdere) Fast Pass. Kom, andere kant…
• Amai dit bord vermeldt de wachttijd, 35 minuten, ok dat valt nog mee zeker?
• *we zien de wachtrij die eigenlijk nog niet absoluut is door de welbekende slangenbeweging die deze rij maakt* => OMG
• Ok we zijn er bijna zeg, oef!!! Kindjes het is aan ons, het is aan ons !!
• *de rij maakt nog een laatste bochtje en KNAL achter de hoek staat nog de helft van de wereldbevolking*
• WTF doen die mensen zonder kinderen hier in de rij????????????????????? Dit is vanaf grootte 81 cm !!!!!!!!!!! Dit is helemaal geen spannende attractie !!!!!!!!!! BOL HET AF !!!!!!
• We stappen in de attractie die welgeteld 1 minuut (60seconden!!) duurt.
• Nou zeg, dat was het helemaal waard.

Ik begrijp het dilemma. De attractie zelf zo kort mogelijk houden om de wachtrij extra te beperken. Maar voor een volwassen iemand is het wel even wennen. Je wordt namelijk niet beloond met een crazy onderstebovengaande rit maar wél met blije kindergezichtjes. Ja en daar doe je het natuurlijk voor he. Qua adrenaline ben ik niet meteen van mijn sokken geblazen geweest.

In heel dit avontuur is ons één ding bijgebleven. Onze kinderen zijn echt de braafste van de wereld. De enigen die ongeduldig stonden te oogboldraaien, waren wijzelf. Meermaals stonden wij op het punt één of andere toevallige passant de nek om te wringen, terwijl de kinderen ondertussen zichzelf aan het amuseren waren met een papiertje dat op de grond lag. Geen enkele keer hebben ze lastig gedaan. Mijn grote vrees, namelijk een “ik moet pipi doen” na een half uur aanschuiven, is uitgebleven. Uiteraard kan je die winkels niet voorbij gaan zonder mickey mouse oortjes te kopen en de heliumballonnen staan hier nog in de woonkamer, maar dat hoort er allemaal bij, toch?

Als ik toch enkele tips mag geven, zijn het zeker de volgende:

• Vertrek niet op een vrijdag net na de middag. De Antwerpse ring is een lachertje tov die van Parijs.
• Boek niet in de kerstperiode, tenzij je kinderen al wat ouder zijn en je de grote drukte er dus makkelijker bijneemt of tenzij je een ware kerstfreak bent.
• Leg een extra budget opzij voor eten en drinken. Het is een beetje als naar de cinema gaan: het is al belachelijk duur, maar als je iets wil eten, kost het al bijna evenveel.
• Leg een extra budget opzij voor al die prullen die je kan kopen en waar letterlijk iedereen mee rondloopt. Ik ben blij dat onze dochter een drinkbeker, een geschminkt gezichtje en een ballon verkoos boven zo’n afschuwelijk prinsessenkleed.
• Pin je niet vast op Het Uur Van De Disney Parade… het kan nog wel ff duren en dat geduld hadden wij niet meer op het einde van de dag 🙂
• Vergeet niet te reserveren in een restaurant, dat kan je wel wat frustraties besparen.
• Verwacht geen uitgebreide ontbijtbuffetten met 25 verschillende broden en evenveel confituursoorten. Wel heaven on earth voor petit gervais liefhebbers.

Nu klink ik misschien wat negatief. Maar ik ben ook eerlijk. Voor de kinderen was het zeker en vast een super weekend. En voor ons ook omdat het dat voor hen was. Maar ik zou er nooit naartoe gaan als ik geen kinderen had. Ik ben er niet voor gemaakt denk ik. Je ziet daar koppels rondlopen, jonge én oudere, beiden met een oortjesdiadeem, zij soms geschminkt als een prinses, likkend aan een Frozen lolly, als een paparazzi reagerend op een rondlopend Disneyfiguur… Neen sorry. Dat kan er bij mij niet in. Ik heb mezelf toch een beetje moeten heruitvinden. Doch, een vos verliest zijn haren, niet zijn streken.  En af en toe zijn geduld weet ik nu.

Hieronder nog een kleine fotoreportage als bewijs dat het toch een fijn weekend was, maar ik kon de zenuwslopende rit naar Parijs echt niet laten liggen als bron voor wederom een zeer waarheidsgetrouwe Paint tekening. 🙂

Enjoy!