Ik was vorige keer nog niet helemaal klaar met mijn verhaal.  Dus hier het vervolg;

Subtitel:

Waarom ik een weekje alleen op reis ben.

Voilà, daar zeg ik het. Helemaal alleen.

En ja, mensen, er is een hele goede reden voor, al kon of wou ik dat een tijd geleden niet met volle goesting zeggen, of zelfs toegeven. En zoals mijn vorige blogpost al liet blijken, moet ik me daar eigenlijk niet meer voor verantwoorden. Maar goed, ik doe het nu toch, want het moet me van het hart.

Het is moeilijk om te zeggen wanneer het begon. Het is een langzaam proces geweest van misschien wel een jaar of twee. Twéé jaar om van een energieke en (over het algemeen) gelukkige Katrien te transformeren naar een soort van hologram. Voor de buitenwereld een perfect 3D beeld maar in realiteit zo plat als iets.

Het is nog moeilijker om aan te duiden wat de exacte oorzaken zijn. Maar ik denk dat ik heel eerlijk kan zeggen dat het de combinatie was van mijn job en mijn persoonlijkheid. Dat is heel breed op te vatten en ik ga niet in detail treden. Ik heb er lang over gedaan, véél te lang lopen twijfelen en toch  opnieuw proberen, maar de beslissing om afstand te nemen van alles wat mij ongelukkig maakte, kwam net op tijd. Want het begon effect te hebben op alles en iedereen rondom mij.

Ik kwam onbewust  in een neerwaartse spiraal. Geen supersnel draaiende waterhoos, maar een kabbelend beekje met hier en daar een miniem watervalletje. Je drijft mee op een opblaasbare matras en genietend van het waterig zonneke ga je mee met de flow. Af en toe een vogeldrets op uw hoofd maar dat veeg je snel even af. Op den duur wordt het een beetje donker en koud. Er komen meer bomen langs de oever waardoor je het bos niet meer goed ziet. En dan moet je oppassen dat het geen winter wordt want dan is alles bevroren en beweeg je niet meer. Je vóelt niets meer.

Signalen die voor mij alarmerend waren, wil ik heel eerlijk delen:

• Heel moe zijn. Ik weet wat moe zijn is, met 2 kinderen, maar dit is een andere moe. Het gevoel hebben van wekenlang te kunnen slapen. Maar niet kunnen slapen.
• Dit gaat over in het gevoel hebben van wekenlang te WILLEN slapen. Alleen nog maar dat.
• Geen energie meer hebben om buiten te komen.
• Geen interesse meer hebben in alles en iedereen. Op den duur jezelf verplichten om met die vrienden af te spreken en te faken dat je geïnteresseerd bent in wat ze doen en zeggen.
• Kortaf worden en opvliegend, zelfs over zaken die onterecht zijn maar in jouw hoofd uitvergroot worden en plots wereldrampen lijken.
• Keihard aftellen naar het weekend maar eens dat er is, geen fut hebben om nog maar iets te doen. De gedachte alleen al maakt je nog meer moe.
• Je zelfbeeld is helemaal naar de knoppen.
• 24/24 je forceren om te lachen en te doen alsof alles ok is.

Vooral dat laatste is een belangrijke. Want je wil helemaal niet dat de rest van de wereld iets doorheeft. Want dan komt er nog méér commentaar en onbegrip. Dat schrikt enorm af want op die moment heb je daar geen ruggengraat meer voor.

Dus zeg je tegen jezelf: “Ik kan dat allemaal wel aan, ik ga toch geen flauwe bees zijn zeker?” Maar waarom niet? Waarom niet zeg? Omdat het niet past in de timing, of omdat het niet past in het plaatje, of omdat het verdorie toch wel godgeklaagd is dat die verwende trien daar eens even de zielepoot gaat uithangen?

Komen we weer bij die verantwoording. Ik had het er laatst over met een vriendin (op die moment was ik alweer opgestaan van mijn vastgevroren matras en rechtsomkeer aan het klauwteren over de ijspieken, doch met een keimooi skipak aan :)). Want een goed gesprek, dat kan al eens deugd doen. Een gesprek zonder dat ik de hele tijd moet “ja maar”-en. Les van de dag: De keuzes die ik maak doe ik voor een reden, en die reden is voor mij een hele goede. Punt.

Dus de focus staat momenteel op verandering. Verandering in alle opzichten zodat ik terug kan zijn wie ik wil zijn: een energieke mama en sexy vrouw van. Een vastberaden collega die gewaardeerd wordt maar ook behulpzaam is en klaar staat voor anderen. Een start-to-runster die weliswaar eeuwig blijft starten maar af en toe kan pieken op een Spartacusloop. Blij met mijn lichaam en fier op mijn talenten, die ik nu pas een beetje begin te ontdekken.

Het lontje dat aan het opbranden was, heb ik nu een beetje verlengd, zodat er straks een enorm vuurwerk kan losbarsten ipv een gevaarlijke bom.

Dat ik dit alles helemaal alleen aankan, ga ik niet beweren. Er zal begeleiding nodig zijn, en  ik ben niet te beroerd om dat openlijk te zeggen.

Dus mensen, DAT is de reden dat ik nu even een weekje erop uit trek. Alles op een rijtje zetten en vooral bepaalde zaken UIT het rijtje zetten. Voor altijd!  Want inderdaad, ik heb beslist van job te veranderen, en enkel de toekomst zal uitwijzen of dat positief uitdraait. Maar ik heb maar 1 doel: terug gelukkig zijn tijdens de weekdagen  zodat ik ’ s avonds en in’t weekend een happy mama kan zijn die met alle plezier nog eens naar EuroDisney gaat.

Hoewel…  er zijn grenzen he mannekes.  🙂

PS: Een mens zou voor minder naar hier komen: