Wat een dag! Ik keek er wel naar uit eigenlijk, een weekend waarin manlief op vrijgezellen was en ik tijd kon doorbrengen met de kinderen. De weerman kondigde prachtig lenteweer aan, dus ik dacht “howla, dit gaan we benutten, naar buiten met onze luie achterwerken!” De dag begon al fantastisch, de kinderen sliepen tot half 9. Helaas had mijn man bij zijn vroege vertrek de kat opgesloten in de living, waardoor ik om 10 na 6 al naar beneden kon om dat beest te bevrijden. Die kat snap het echt nog niet denk ik. Dringend nog eens een klapke doen.

Uiteraard kon ik niet meer terug in slaap vallen. Allezja, eigenlijk wel, om 5 voor half 9 natuurlijk. Knallend begin van de dag, jawel. Het geluid van het malen van koffiebonen deed me de knop terug omdraaien. HOERA het is lente en we gaan keitoffe dingen doen, kinderen! Hou jullie vast aan de takken van de bomen, want mama heeft er zin in! Ik kreeg al wel wat argwaan bij het zien van grijze wolken in plaats van flitsende zonnestralen, maar goed, alles voor 10 uur is nog nacht en telt niet mee.

Het plan: naar de koekestad gaan. Ik stelde me al een terrasje voor, een crèmeke hier en een slenterke daar. Ik was zelfs zo overmoedig om twee bijkomende zaken in te plannen. 1) een camera huren die ik van plan ben ooit te kopen. 2) Langs minstens 2 kinderkledingzaken gaan om een outfit te vinden voor de trouw van mijn schoonbroer binnenkort. Jup, ik smeet mijn online shopverslaving even overboord en dacht dat voor deze aankoop (die toch beduidend duurder zou zijn dan een random Zara-winkelmandje) we best wat dingen konden passen.

De nog steeds grijze ochtendlucht negerend, deden we onze allermooiste kleertjes aan. ’t Is te zeggen, ik deed ze aan bij hen, zij hadden niks te kiezen. Het was zo’n dag waarop we alledrie een sportief chique look hadden MET bijhorende witte sneakers. Ik geef daar normaal geen zier om, maar vandaag was het ONZE dag. Mensen zouden zich omdraaien en zeggen “Wow wat een plaatje!” En ik zou doen alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Wat een air!

Goed, de kinderen in de auto, en ik naar goede gewoonte weer naar binnen wegens wat zaken vergeten. Terug aan de auto komende… SHIT !!!! Waar zijn mijn sleutels? Ja hoor, binnen op de trap. Oh neeeeee he! Niet weer! Je leest het, dit is niet de eerste keer. Uit voorzorg lieten we onlangs 85 sleutels bijmaken, om her en der te verstoppen en aan buren te geven. En alle 85 lagen ook nog binnen natuurlijk. Al een geluk wonen mijn ouders niet veraf, en hebben zij een reservesleutel (de laatste keer dat ik zoiets voorhad, was heel laat op de avond bij min 10 graden met 2 kinderen en 5 boodschappentassen op de arm, en toen vond mijn vader de reservesleutel niet meteen, ik ging ERAAN).

Allez na wat vertraging waren we eindelijk op weg naar Antwerpen. De rit verliep vlotjes, mede dankzij  mijn 3 nieuwe vriendinnen (of ’t zijn er 6 tegenwoordig) met hits als K3 loves yoooouuuu, Para para parapluutje en Eyo Kuma Hey Oya Lélé . De overload aan regenbogen, luchtballonnen en kusjes hadden me alleszins terug goed gezind gekregen.

De auto geparkeerd bedacht ik me stilaan dat ik nog geen minuut zon had waargenomen. Mijn winterjas die nog in de koffer lag, en een verloren gewaand sjaaltje van de dochter waren welgekomen. Ik was ook zo vooruitziend geweest een buggy mee te nemen. Nuja, vooruitziend is nog steeds een wilde gok, want ofwel willen ze er allebei in, ofwel geen één van de 2. Beide scenario’s zijn dolle pret. Maar de zoon was stilaan al wat moe aan’t worden, en de dochter voelde zich groot genoeg om te stappen, dus no worries.

Ik wilde het eerste plan meteen uitvoeren, aangezien de fotowinkel vlak naast de parking lag. Ik ging het kort houden: winkel in, camera mee, winkel uit. Dat had zo kunnen verlopen, maar de bankcontact apparaatjes hadden hun dag niet. Alledrie! Na een kwartier proberen, waarbij ik ondertussen op beide kinderen aka 2 olifanten in een porseleinwinkel inzoomde (hèhè), lukte het eindelijk te betalen en konden we verder. Plan 2 lag in het verschiet, maar ik dacht het eerste hongerke te stillen met een lekkere wafel in Désiré de Lille. Ik ga hier niet verder op ingaan, maar lees “slagroom”, “mama had een pannenkoek en wij een wafel” en “mama ik moet pipi doen, net als we buiten stonden” en je kan al raden dat mijn bloeddruk stilaan limieten bereikte.

Bij toeval passeerden we meteen een winkel die ik in mijn hoofd had, dus komaan, we gaan ervoor. Oja, even tussendoor, als er iemand dé utlieme tip heeft om makkelijk met een buggy zelfsluitende “push”deuren te verslaan, zonder effectief de boel te willen afbreken, delen aub! De winkel zag er op het eerste zicht ideaal uit: mooie outfits, niet te veel volk. Doch, na een paar woorden te wisselen met een verkoopster had ik al door dat het niet mijn ding ging zijn. Ik wil met rust gelaten worden tijdens het winkelen. De jurkjes die uit de rekken werden getoond, waren echt heel mooi, maar niet wat ik in mijn hoofd had. Mijzelf toch gedwongen 2 jurkjes te laten passen. Maar dit was buiten mijn dochter gerekend. Beide kleedjes werden na 1 blik bestempeld als NIET MOOI. Ik snapte er niks van, want ze waren meer prinses dan ik aankon, en dat is net wat meisjes willen, niet? Niet dus. En toen besliste ik metéén: no way, we zijn hier weg en ik kom op mijn eentje wel eens terug. Ik heb echt geen zin in een scène, en nog minder in lelijke outfits straks.

Nog even een poging ondernomen om de Zara binnen te gaan, maar laten we zeggen dat deze én in verbouwing was én half Vlaanderen daar zat. Ik kreeg al stilaan zin in een glas wijn en het was nog maar net na de middag. Op’t gemak terug naar huis gereden, waar ik mijn camera wat heb uitgetest, en de kinderen mij hebben getest. En toen moest ik nog naar den Delhaize he mannekes!

De avond ervoor was ik langs de frituur gereden, en ondanks dat ze terug frietjes wilden eten, heb ik voet bij stuk gehouden en ze uitgelegd dat dat heel ongezond is. We gaan voor pizza! Ik maakte beide piraten duidelijk dat ze één ding mochten kiezen in de winkel en als ze bloedvergieten wilden vermijden, maar beter braaf konden zijn. Ik verliet de Delhaize mét de pizza, maar ook met M&M’s, zure beertjes, chocoladekoekjes, danettekes (vanille én chocola aub) en last but not least een speelgoedautootje (ja hij had nog geen blauwe van exact 5.23cm lang met een gele streep op) en een kleurboek van Frozen . Ze hadden gewonnen en ik keihard verloren!

De pizza heb ik nog laten aanbranden ook, waardoor de steeds scorende redder in nood het moest overnemen: de croque monsieur! Een omgevallen glas water, een natte broek en mijn eerste gin tonic later, was het zover: bedtijd! Nadat ik de dochter in bed stak, en terug beneden kwam, lag den andere al perte totale in de zetel. En ik dacht 2 dingen:

1. YES ZE SLAPEN!
2. IK ZIE ZE TOCH ZO GRAAG (en ik ben weer wat te veel uitgevlogen voor niks)

Jongens toch, wat een dag! Maar het moet gezegd worden: op de Meir kregen we meermaals complimenten van hoe geweldig we eruit zagen (ik iets minder)! En dat vat het allemaal samen: the show must go on! En nu is het tijd voor glas nummer 2!

PS heeft er iemand vandaag de zon gezien?