Exact een jaar geleden liep ik 5km op de Ladies Run in Antwerpen. Na 2 lessen start-to-run niet geheel voorbereid, en aldus met een knalrode kop en ademhalingsproblemen over de finish. Dat was de start van een klein engagement op sportief gebied, getuige de enkele blogposts die ik erover schreef. Mijn doel was om in 2016 de 10 miles te lopen, en ik was eigenlijk goed op weg. Als ik op mijn gemakje liep, kon ik wel eens een kilometer of 10, 11 doen. Maar daar zit het probleem, iets op mijn gemak doen, dat gáát niet! De enige calorieën die ik al gedurende mijn hele (volwassen) leven verbrand, zijn die van het zenuwachtig rondhotsen, van het opspannen van mijn hele lichaam als ik achter een zemmelende trien rijd, van het haastig de trap oplopen om een badje te nemen (waar ik dan maximum een kwartier in kan zitten), … ja zelfs van al mijn spieren te gebruiken tijdens het typen van 85 mails achter elkaar. Een zenuwpees, dat ben ik, zonder een sikkepit geduld. Dus liep ik meestal veel te hard dan goed voor mij was, en was ik na 3 weken lopen bij wijze van spreken al verontwaardigd dat ik nog steeds zo lang deed over dat aantal kilometer. Het moest ook elke keer sneller of meer zijn, en dan bouw je natuurlijk niets op. Daarnaast had ik ook nog te kampen met een klein hartprobleempje, dat na een ingreep niet was opgelost. Normaal zou ik deze week een nieuwe poging ondergaan om mijn hart meer “sportklaar” te maken, maar ik heb het moeten uitstellen wegens een nieuwe job en – eerlijk gezegd – geen tijd om het Een Week Rustig Aan Te Doen.

Dus… dat ik vandaag geen 10 miles heb gelopen, was al duidelijk. Maar het probleem is dat ik me nog méér heb laten gaan. Ik ben NIET meer gaan sporten sinds… tja sinds oktober denk ik. Ik heb me 2 maanden geleden ingeschreven in de fitness, en ik ben al NUL keer geweest. Ook mijn eetgewoonten zijn gewoonweg barslecht. Overdag is het een grote ramp omdat ik geen vaste structuur heb ik mijn job, en ik zonder te zwansen bijna dagelijks te vinden ben aan het tankstation op den E34, waar ik dan op 2 minuten tijd een worstenbrood binnenspeel en als ik echt honger heb, nog een koffiekoek erachteraan. De smoothie of vers geperst sinaasappelsap erbij maakt dit alles niet goed, al zijn dat in mijn hoofd “toch was vitamientjes”, niet? Ja tarara. Ontbijten is iets wat ik enkel doe in het weekend, en ’s avonds zijn de maaltijden ook niet meer zo gezond als zou moeten.

Ik heb chance dat ik zo’n zenuwachtig mens ben, of ik was al zeker 10 kg bijgekomen. Het zijn er nu nog maar 2, maar het begint te wegen. Letterlijk en figuurlijk. Ik denk wel dat ik kan zeggen dat de job die ik uitoefen, enorm veel energie vergt. Het is stress van ’s morgens tot ’s avonds, and I love it! Maar energie moet je ergens uit halen, en dat zijn best geen worstenbroden. Een mens moet eigenlijk 2 liter water per dag drinken, en ik kom meestal aan 2 koffies en een glas wijn ’s avonds.

Alarmfase 5 is ingeroepen, we gaan voor de échte ommekeer, en deze blog gaat me daarbij helpen.

Met de hulp en tips van een vriend ga ik de komende weken en maanden een schema uitwerken, dat me niet enkel op sportief vlak gaat uitdagen, maar ook qua eetgewoonten. Ik ben allesbehalve een volhouder, maar ik ben zo benieuwd wat er gaat gebeuren als ik me effectief vastpin op iets voor een periode langer dan 2,5 dag. De reden dat ik vaak opgeef, is omdat de resultaten, zowel fysiek als mentaal, langer op zich laten wachten dan ik aankan. Geduld, het is zo’n schone deugd.

Ik ga deze blog niet omtoveren tot een sporty walhalla vol tips en tricks om een fitness body te bekomen, waarbij de sixpacks van het scherm spatten en de eiwit-shakes je om de oren vliegen. Ik ga trachten wekelijks een update te schrijven over wat ik die week heb gedaan om mijn lichaam terug wat in vorm te krijgen. Ik ben er zeker van dat er zoveel vrouwen (en mannen) in dezelfde mallemolen zitten van werken/eten/kinderenkrijgenenopvoeden dat al die zaken die NODIG zijn, er gewoon niet meer van komen. En als IK het kan, kan iedereen het.

Mijn doelstellingen vandaag:

• 3 keer per week sporten, en als het een keertje niet lukt, proberen om toch (al is het een kwartier) iets van beweging te doen tussendoor
• De herinnering aan mijn 2 zwangerschappen, zijnde mijn buik-vetrol, zoveel mogelijk te elimineren (shapewear is een super uitvinding voor maximum 1 uur, want langer kan ik mijn adem niet inhouden)
• Over het algemeen al mijn spieren trainen (benen, armen, schouders,…)
• Mijn conditie opkrikken tot ik 10km kan lopen zonder eruit te zien als tomatenpuree
• 2 liter water per dag drinken
• Geen Kinder Bueno’s, Danette van Danone’s, Schweppes Agrum’s, of frieten van de frituur meer op één en dezelfde dag. (af en toe ne cervela moet kunnen zene!)
• Eén keer per week weloverwogen boodschappen doen op basis van enkele gezonde menu’s die ik op voorhand samenstel (als ik het zo neerschrijf moet ik eigenlijk al lachen met mezelf)
• Fruit eten, als is het maar 1 stuk per dag
• Geen alcohol, tenzij op trouwfeesten en sociale verplichtingen (kuch)
• Dit volhouden voor minstens 3 maanden

Wow!

Gekkenwerk? Zeker en vast! Crazy in the coconut? Amai nog ni! Belachelijk moeilijk? UHU !!

Onmogelijk? Zeker niet!

Als het licht een beetje meezit, en mijn haar goed ligt, ga ik een “voor” foto trekken. Dat zal confronterend zijn, vooral voor mezelf dan, maar ik wil echt zien wat er gaat veranderen straks.

Nochtans zijn mijn doelen niet zozeer om er gewoon wat strakker uit te zien (behalve de vetrol, die moet wel weg). De grootste wens is om niet meer zo moe te zijn, energie voor 2 te hebben en me gezond te voelen. Dit jaar word ik namelijk 35, wat in mijn hoofd al zoveel is als 40, en dus is mijn leven al bijna voorbij he mannekes. Zo voelt het toch als ik een trap oploop.

Ik hoop zo hard dat ik dit ga volhouden, en dat ik na 3 maanden mij zo goed voel dat ik niet meer kan of wil stoppen. Dat ik bij mezelf ga denken om 6.30u ’s morgens: “hoera de wekker, ik ben totaal niet moe meer, hallo nieuwe dag!” En dat ik ’s avonds om 22.30u uitgeput van het sporten en van al dat gezond koken in bed kruip en met een glimlach de wekker op 6.30u zet.

Hahaha, zo utopisch zal het wel niet zijn. Opgewekt vroeg opstaan is nog 10 bruggen te ver hoor. Tenzij het is om op reis te gaan ofzo, no problemo dan zene.

Allez, nu dit zwart op wit staat, kunnen we niet meer terug. Ik ga nog snel een puddingske eten, na mijn frieten met joppiesaus van daarnet, want zo zijn we dan he, nog ff alles eruit halen.

MORGEN! We gaan ervoor!

En anders ist overmorgen.

PS Hieronder een oude foto van Katrien die een slaatje eet 🙂 twas van de moetes natuurlijk…

Photo credits: Niko Caignie