En toch, zo gewoon is dat eigenlijk niet. Kinderen. Sinds ze er zijn, ben ik toch een pak emotioneler geworden. Niet dat mijn man dat zou geloven, want het is hij die als eerste een traan wegpinkt bij een schoon muziekske ofzo.

Hetgeen ik ervaar, is dat alle berichten die met het leed van kinderen te maken hebben, mij nu enorm raken. Oorlog, mishandeling, ziekte, verwaarlozing, … elke dag lees je wel één of ander vreselijk artikel waarbij één of meerdere kinderen iets meemaken wat ze nooit zouden mogen meemaken. Ik denk dan altijd “ge moet als kind toch maar pech hebben om in een dergelijk gezin/land/situatie geboren te worden”. Ik kan er gewoon niet bij dat er op de wereld mensen rondlopen (en meer dan ik wil weten) die arthurtjes en fleurtjes kunnen en willen kwaad doen. En ik ben echt geen overbezorgde mama die haar kinderen beschermt tegen alles en iedereen. Integendeel, ik geloof in een vrije opvoeding waarbij ze leren door vallen en opstaan. Maar gewoon het gedacht dat er duizenden en zelfs miljoenen kinderen opgroeien in omstandigheden die onmenselijk zijn. Daar word ik letterlijk misselijk van. En heel erg kwaad ook. Dan kijk ik naar de gezichtjes van onze kindjes en wil ik hen alleen maar platknuffelen.

In dat opzicht zie ik mezelf later nog wel eens iets totaal anders doen. Vrijwilligerswerk, pleegouder zijn, … waardoor je het gevoel hebt iets (hoe klein ook) te betekenen voor iemand die het zo hard nodig heeft.

Tot dan is mijn doel onze kinderen te doen opgroeien in een warm gezin, ook al halen ze soms het bloed van onder mijn  nagels 🙂

Want uiteindelijk vergeet ik dat soms ook wel eens… het zijn nog kinderen. En die verdienen alleen het beste.

PS nu kan ik er zelf niks aan doen dat ze zo geweldig goed op foto pakken ! 🙂 hoe kan je daar nu lang kwaad op blijven??!!