Ondertussen zijn we terug thuis en zijn de eerste frietjes van de frituur al achter de kiezen. Uiteraard niet omdat ik er zin in had, maar wel omdat we te moe waren om nog iets anders klaar te maken. 🙂  We zijn toch weer een 24 uur onderweg geweest, van hotel tot thuis, en dat kruipt niet in je koude kleren. Ik heb het gevoel dat ik al terug nood heb aan vakantie!

De voorlaatste dag hebben we toch nog een uitstapje gedaan naar het noorden, Cap Malheureux, waar vlak aan zee een wit kerkje staat met een helrood dak. Op zich wel mooi om te zien, maar het is niet meteen zoals Napels zien en sterven. Dat is daar eigenlijk wel vaker het geval, aangezien er niet veel spectaculaire dingen te zien zijn (behalve de prachtige stranden natuurlijk), praten ze over elke waterval al was het de Niagara. We hadden bijvoorbeeld nog een uitstap gepland naar het zuiden, waar we een vulkaan gingen bezoeken, maar hebben deze afgelast toen we andere toeristen de slappe lach hoorden krijgen over deze zogenaamde vulkaan, die eigenlijk gewoon een zwart gat bleek in een moeras. “Stay away from the vulcano! It’s a trap!” en het hele gezelschap was voor minstens een half uur vertrokken met grapjes over deze enorme “vulkaan”. Nuja, ergens ook logisch dat ze de zaken wat opblazen, want ze leven hier van het toerisme.

In de namiddag hebben we nog enkele uurtjes vertoefd op -weeral- een tropisch strand, kwestie van toch nog eens wat anders te doen he. Hier dus nog enkele foto’s. O ja, ik kreeg de opmerking dat ik zelf nooit gefotografeerd ben. Tja, ik geef de camera niet zo snel uit handen, en ben eerlijk gezegd heel erg kritisch als het over mijzelf gaat. Ik heb geprobeerd om met de timer een familieportretje te maken, maar dat is keihard mislukt, lees: erg onscherp. Maar om te bewijzen dat ik erbij was, zet ik em er toch bij. En ook nog eentje dat de barman maakte, maar in kadreren was hij gene krak.

Goed, over dan tot de keerzijde van de medaille. Het zou natuurlijk allemaal nogal saai zijn als we daar alleen maar gezellige familiemomenten beleefden he. Neenee, 3 weken constant op elkaars kop kijken, dat zorgt ook al wel eens voor spanningen. En eerlijk is eerlijk, kinderen van 4 en (bijna) 3 jaar zijn nu eenmaal nog niet in staat om altijd te doen wat hen gevraagd wordt. Daar was ik me zeker van bewust op voorhand, maar hey, hoe erg kan het zijn in het paradijs? Tja, even erg dus, weet ik vandaag.

Wat nu de reden juist was, weet ik niet, maar vanaf we geland zijn is (vooral) onze dochter getransformeerd in The Devil Herself. Was het de overload aan zonlicht die we al eeuwen niet gezien hadden? Waren het kokosnoten die op haar hoofd vielen? Waren het de talrijke rum cocktails? (grapje) Geen idee, maar het was alleszins IETS mauritiaans, want vandaag – in eigen huis – zijn de kinderen braaf samen aan het spelen.

Ik beschouw onze kinderen zeker niet als de braafste maar ook niet als echt stout. Ze hebben allebei hun karakter met ups en downs. Ik durf wel toegeven dat onze opvoeding misschien niet altijd even consequent is, lees: toch toegeven aan een koek in ruil voor 5 minuten stilte. Op vakantie zijn we nog iets losser, dus mogen ze wel eens een cola drinken of pannenkoeken als ontbijt eten. Maar ja, dat is denk ik niet echt misdadig, het is dan ook vakantie voor iedereen. Toch zorgden deze kleine toegevingen voor een trigger, waardoor ineens de sky the limit was. Gaf je ze een vinger, dan grepen ze meteen je hele lijf, en aten je met huid en haar op. Er waren geen grijze misschien-gebieden of gemiddelde denkpistes. Het was ofwel spierwit of vulkaan-gat-zwart. Had de ene iets vast, moest de andere dat binnen de seconde ook hebben. Identiek hetzelfde aanbieden had geen zin, het moest en zou DAT zijn wat de andere in zijn hand had. VER-MOEI-END! Ook het eten was elke keer weer dolle pret. Maar wacht, ik denk dat ik het best weer even uitleg aan de hand van enkele (weer zeer waarheidsgetrouwe) tekeningen.

Dusja, helemaal uitgerust na zo’n verlof zijn we niet. En stiekem keken we ook al eens uit naar de moment dat we met ons tweetjes rustig konden tafelen. Dat hebben we dan ook meteen de eerste dag thuis gedaan, babysit gebeld, restaurantje in’t stad geboekt en ….

R E L A X !!! 🙂

Als ik het zo lees, besef ik ook wel dat het misschien een zot idee is om dit allemaal op 10.000km ver te beleven. Maar toch, ik ben ervan overtuigd dat het alleen maar makkelijker gaat worden. De lange vluchten bijvoorbeeld hebben ze prima doorstaan, en het samen in één kamer slapen ging ook zeer vlot. Het was dus zeker niet allemaal stress en paniek. Het was – naast een beproeving – ook een ware beleving als gezin. Gedurende het hele jaar zijn we zo druk bezig met werken en zien dat de hele weekplanning klopt… het was echt eens SAMEN zijn. Ver weg van alles en iedereen. Just the four of us.

Je kan al raden dat ik niet van plan ben om nog jaren te wachten tot een volgend avontuur! Neenee, in mijn hoofd draaien al allerlei radartjes die een toekomstig reisplan in kaart brengen. Maar eerst zullen we nog maar wat gaan werken en sparen zeker?

Of misschien…. met kerst… er even tussenuit met twee…??

*Zucht* 🙂