1 september 2016. Fleur naar het tweede en Arthur naar het eerste kleuterklasje. Maar, vanaf nu in een nieuwe school. Niet dat we niet content waren van de vorige, integendeel! Maar deze was gekozen in functie van de crèche die daar om de hoek lag, en plots was het moment daar dat ook de peuterperiode voorbij was. (by the way, waar zijn die baby-jaren gebleven eigenlijk???)

Toen Arthur vanaf Pasen naar het instapklasje kon, reden we nog elke ochtend door centrum Kapellen om ze af te zetten aan de schoolpoort. Om daar op tijd te geraken, inclusief het vinden van een parkeerplaats tussen al die gehaaste ouders, moesten we toch een half uur op voorhand vertrekken. Ik verwijs even naar mijn blogpost van een tijd geleden, toen ik nog iets vaker de kinderen ’s morgens moest afzetten. In dat half uur ging mijn tikker al naar de 150 per minuut, en het was elke keer weer een sprintje trekken als de bel in de verte al weerklonk. Sprinten met twee kleuters aan de hand, laten we zeggen dat er geen wereldrecords zouden sneuvelen. Toch nog snel proberen van beide een kus te krijgen, en hopla weg ermee. Ik ben er zeker van dat, mochten ze toen de snelheid meten waarmee ik terug naar mijn auto liep, er wél medailles aan te pas kwamen. Ik was zo snel, niet te doen, en ondertussen wat wuiven naar schimmen aan de zijlijn, vermoedelijk ouders van klasgenootjes, maar ik heb het nooit zeker geweten.

Neen, dan is het vandaag de dag beter. We hebben twee schooltjes die dichtbij huis liggen. Het ene is letterlijk achter de hoek, maar daar hadden we niet echt een wauw gevoel bij na een bezoekje. Je kan dat proberen uit te leggen, maar eigenlijk komt het neer op: de buik zegt NEEN. Met de keuze van een crèche is dat ook, je voelt metéén of het goed zit of niet. Na een bezoek aan school nummer twee was het wél raak. Een hele toffe directrice die ons de hele school liet zien, inclusief alle klasjes. En dat zag er allemaal zo gezellig uit. Elk klasje heeft een tuintje, en in de zomer staan de deuren de hele dag open zodat die bengels permanent buiten kunnen spelen. De ene klas heeft daar kippen zitten, de andere een konijntje. Het is niet dat die school echt “op den buiten” gelegen is, maar het gevoel is toch een beetje … ik weet niet … alsof je biologische producten koopt! 🙂  En wat ook leuk is: er is een parking. En nog leuker: met lege plekken ’s morgens. Zo bio of eco zijn we dus nog niet, maar de rest van het dorp alvast wel.

Neen, we kunnen vandaag nog niet samen met de fiets naar school, daarvoor is het net iets te ver voor kleuters. Maar we zijn er in vijf minuutjes, en dat is een zaligheid! Geen files, geen 25 scholen die je eerst moet passeren en dus geen 25 politieagenten die mij dan kunnen pakken op gsm gebruik in de wagen. Pas op, dat is dan écht waar alleen om dát K3 liedje te zoeken in mijn playlist om de gemoederen te bedaren daar achterin. Vanaf nu is er tijd voor ÉÉN K3 lied waarop ik dan mijn zing- en danskunsten kan loslaten, en that’s it!

Het enige waar we mee inzaten, was hoe de kinderen zelf zouden reageren. Arthur had in zijn twee schoolmaanden nog niet echt de tijd gekregen om vriendjes te maken, maar Fleur had toch al twee jaar lief en leed gedeeld met haar klasgenootjes. En in die periode had mijn man al enkele leuke contacten gelegd met ouders van die klasgenootjes (hij was blijkbaar niet bezig met looprecords breken). Maar voorlopig doen ze het supergoed, nog geen traantjes gezien, alleen maar complimenten van de juffen.

En dus zijn wij heel blij. En de rest dat komt wel vanzelf.

Al moet ik ook wel toegeven dat de eerste keer dat ik ’s morgens klaar stond om ze weg te brengen, ik ineens besefte dat ik nog een kwartier tijd over had. Helemaal van slag begon ik een boterham voor mezelf te smeren en een koffie te drinken. Dat gaat geen tweede keer voorvallen, want onbewust zal ik de volgende keer geen zes maar tien keer snoozen, zodat ik me alsnog moet spoeien gelijk nen halve zot. Wedden?

PS:

Ik: “En Arthur, heb je al een vriendje in de nieuwe school?

A: “Ja mama.”

Ik: “Ah, super, en hoe heet dat vriendje?”

A: “Fleur!”

Ik: *smelt*