Ik las vorig weekend een artikel op mamabaas.be (lees hier)  waarvan mijn haren recht omhoog kwamen te staan (dat is op zich geen kunst met mijn korte pieren). Neen eigenlijk niet echt vanwege het artikel, maar van de reacties erop. Het was namelijk een getuigenis van een mama die zich luidop durfde afvragen waarom zoveel mama’s (en papa’s) worstelen met het ouderschap. Dat het allemaal toch wel meevalt. Dat er niet zoveel is veranderd. Dat het een beetje meer organiseren is, maar voor de rest… peanuts.

Nu, met de inhoud van het artikel ga ik me niet meteen vereenzelvigen, ik vind wel degelijk dat het krijgen van een kind je hele wereld ondersteboven zet. En het krijgen van een tweede kind doet je meteen constateren dat één kind eigenlijk een hapje is. Maar dat is uiteraard mijn bescheiden mening, die misschien mijlenver staat van de jouwe.

De reacties op de mening van déze mama waren op z’n minst gezegd… zeer interessant, uhum.

Ik citeer er enkele:

“Met deze blog maakt de schrijfster helemaal een wedstrijdje van het moederschap. Bravo, ze heeft de hoofdprijs gewonnen en vindt het nodig om moeders die het wat moeilijker hebben te bestempelen als ‘zaag'”

“Leuk voor jou dat het daar allemaal zo makkelijk loopt, maar misschien kon je je voor het schrijven van dit stuk wel op voorhand de bedenking maken dat de reden waarom andere moeders “klagen” dat het zwaarder is, is omdat het voor hen ook echt zwaarder is!”

Jongens toch! Hallo???

Pas op, ik vind het zeker en vast super dat er tegenwoordig zo openlijk over postnatale depressies wordt gesproken, dat de roze wolken vaak dieppaars of zelfs zwart zijn, en dat je vrijuit kan zeggen dat je niet voor borstvoeding kiest, voor welke reden dan ook. Ik ben zelf de eerste om toe te geven dat ik op deze blog vaker wel dan niet de keerzijde van de medaille durf te tonen. Maar hey, even zeggen dat het ook GOED kan gaan, neen hoor, dát gaat er over! Ik heb zelf ook kennissen wiens baby doorsliep na 5 dagen, en die niet verslaafd werden aan koffie na de geboorte. En toegegeven, diep in mijn binnenste (of net daarbuiten ook) dacht ik ook wel eens van “mjaaaa maarrrrrrr wacht maar tot nummer 2 er is” of “mjaaaa maaaarrrrrrrrrr wacht maar want dat gaat zo niet blijven”.

Maar hoe belachelijk is dat eigenlijk? Je zou toch zelf niet liever willen dan dat je baby eruit floept en meteen alle melk uit je borst zuigt alsof het nooit anders gedaan heeft?! En dat jij daar – met gewassen haren – op’t gemak een vers quinoa slaatje, inclusief een eetrijpe (nog nooit meegemaakt btw) avocado en verse mango, achterover slaat terwijl je nog snel even wat afkolft?! En dat je kindje nooit ziek is, behalve die ene snottebel, maar dat was al een geluk gene groene ?! En dat je ’s morgens enkel je kroost wakker krijgt door DV&LM geboenk te spelen?! Nou nou, ik zou ervoor tekenen, hoor! (*hollands accent en een snuif erachteraan*)

Soit, om maar te zeggen: het is alsof jij met je gemakkelijke baby eigenlijk geen échte moeder bent, want het is namelijk één grote wedstrijd en de winnaars zijn degenen met de grootste miserie.

Ik wil hiermee niemand tegen de borst (of fles) stuiten, maar het moeder- of ouderschap is voor iedereen anders. Want elke baby is ook anders. En de manier waarop je daarmee omgaat, is helemaal je eigen keuze. En als het ff niet meer gaat: hulp zoeken. En als het supervlotjes gaat: genieten! En alles daartussen in: goh, volg je eigen gevoel. Zoveel mogelijk!

Met één makkelijke baby en één huilbaby heb ik beide ervaren, en dat maakt me allesbehalve een ervaringsdeskundige. Maar als ik één ding heb geleerd de voorbije jaren, is dat ik voor een groot stuk heb gekozen voor de moeilijke weg, en daardoor ook de kans op lastigere periodes vergroot. Door fulltime te blijven werken, bijvoorbeeld. Ik durf ervoor te wedden dat een rustigere job míjn (niet persé jouw!) mama-rol een stukje eenvoudiger zou maken. Of ik er gelukkiger door zou worden, is niet gezegd. Dat het moederschap op zich eenvoudig is, is al zeker niet gezegd. Maar soms maken we het onszelf zo moeilijk, door alles (te goed) te willen (doen). Ik ben hier het ultieme voorbeeld van.

Dus als ik nog eens een mama kruis zonder Yves Saint Laurent Touche Eclat onder haar ogen, met haar haren op 25 manieren ingevlochten, op hakken van 12cm, zonder corrigerend ondergoed, met een-al-vier-uur-slapend kind in de buggy tijdens het shoppen, dan denk ik: YOU GO GIRL! Liever dat dan erbij lopen als een slons die in 2 minuten door de Colruyt sjeest met een krijsend kind. JAAAA KASSAF*CKERS SORRY DAT IK WAS VERGETEN DIE APPELS UIT DE WEEGSCHAAL TE HALEN!! Zoiets.

PS: Touche Eclat helpt niet meer onder de 3 uur slaap

PS2: hakken van 12cm zijn een directe oorzaak van op mijn gezicht gaan, geen Touche Eclat die dat dieppaars oog kan verdoezelen. (maar matcht perfect met de wolk!)

PS3: bijgevoegde foto was genomen op een goede dag, zonder Touche Eclat maar met een (goedkopere) variant van den Hema (het geld was op aan de kapper, damn weeral mislukt die vlechten!)