Liefste Fleur,

Fleuremieke,

Toen ik een jaar of 6 geleden besloot dat het tijd was om mama te worden, en dit, geduldig als ik ben, metéén stante pede à la minute moest gebeuren, kon ik nooit ofte nooit weten wat dit eigenlijk inhield. Mama worden. Mama zijn. Ik ging dat klusje wel eventjes klaren, stoer als ik was. Tot het moment daar was en er twee streepjes op de indicator stonden. O ja, ik was overgelukkig maar ook wel een beetje bang. De twee miskramen die daarop volgden (zie een eerdere blogpost) zorgden voor nog veel meer angst, boosheid, onbegrip,… en dus iets later dan verwacht was je daar dan: een garnaaltje met een flikkerlichtje. Man, de grootste opluchting ooit!

Nog steeds even stoer, was ik er van overtuigd dat je een jongen ging zijn. Uhu, want ik was voorbestemd met mijn niet zo meisjesachtige genen om een flinke zoon te baren, o ja! Is dat even anders uitgedraaid! Nuja, lang heeft de “teleurstelling” niet geduurd, want wat een plezier om meisjeskledij te shoppen! Of wacht, eigenlijk klopt dat niet, want als ik heel eerlijk ben, kocht ik in het begin voornamelijk jeanskes, tshirts met witte en blauwe streepjes en mini sneakers. Ik zat misschien toch iets langer in de ontkenningsfase 🙂

Fier met een buikje ging ik de werven op, zelfs ladders op en af, van hier naar daar vliegend met een air van “puh ik kan alles aan”. En toen je 29 weken “oud” was, en ik mijn 30^e verjaardag zag naderen, besloot je dat het even genoeg was met de stress en stuurde aan op een concertje met tromgeroffel om de 3 minuten. En toen moest ik mijn telefoontjes en mailtjes regelen vanuit het ziekenhuis. Uiteindelijk ben ik – onverantwoord – terug gaan werken, met de nodige aandacht voor gevaarlijke signalen, en na exact 39 weken deed je me meteen alle twijfel wegnemen over het idee van hoe een wee zou moeten voelen. Geen gerommel, geen steekjes om het kwartier, geen zeurende buikpijn, neenee het was vanaf seconde één VOLLE BAK! Ik denk dat dit al een heel goed voorteken was van jouw karaktertje! Zo van, no messing with me, ik kom eraan jongens!!

Niet meer dan 5 uurtjes later was je daar dan. Een gummy-achtig glibberig gevalletje vond ik je maar eerst. Ik weet nog exact hoe vreemd ik het allemaal vond. Ineens was ik mama en jij was mijn dochter. Ik kan niet spreken van een hemelse gelukzaligheid, maar eerder een gevoel van “amai zeg, wa was da?!” Ja zo’n bevallig, dat is nogal iets eigenlijk. Ik hoop oprecht dat je het zelf ooit mag meemaken want het is de meest ongelooflijke ervaring. We gaven je de naam Fleur.

De eerste weken waren redelijk vermoeiend aangezien je mijn borsten maar niets vond en ik was in alle staten omdat het maar niet wilde lukken. Mijn geduld was rap op, en halleluja voor flessenvoeding. Geen greintje spijt van by the way, ik was terug een mens en jij kwam eindelijk wat bij. Op die moment waren we nog volop aan het bouwen aan ons droomhuis. Het was een vermoeiende periode maar alles kwam goed.

Allemaal zaken die nog haarscherp in mijn geheugen zitten.

En nu zijn we precies in een paar tellen 5 jaar later. Ik kan er echt niet bij. Je eerste lachsalvo’s, eerste stapjes, naar de crèche en de kleuterschool… In een flits zijn die mijlpalen voorbij. En ik wist niet dat het kon, maar ik zie je nog liever dan eerst. Ook al ben je de grootste wiebelkont ooit. Ook al heb je geen greintje geduld (een combinatie van zowel mijn als jouw papa’s DNA vrees ik). Ook al ben je elke ochtend slecht gezind als je geen rok mag aandoen. Ook al lust je niets dat een groene kleur heeft, tot je moet proberen en het dan alsnog opeet.

Maar ook omdat je zo’n prachtige meid bent geworden, met de mooiste haren en lange benen. Omdat je zo snugger uit de hoek kan komen, en kan tekenen en puzzelen als de beste. Omdat je een fiere grote zus bent, de heldin van haar broertje, jouw schaduw. Omdat je zo heerlijk jezelf bent, iets wat ik alleen maar kan aanmoedigen. Blijf aub altijd jezelf, en niet wat anderen willen dat je bent.

Ik ben nu al benieuwd wat je allemaal zal willen doen. Heb je mijn muzikale genen, of het sportieve karakter van je papa? Ga je straks leren dansen, skiën, basketballen, tekenen, schilderen, zingen, pottenbakken, trampolinespringen, bloemschikken, koken, parachutespringen,…? Of wie weet word je de eerste vrouw op Mars? Bwa dan toch alleen als ik de tweede mag zijn hoor!

De wereld ligt aan jouw voeten, ook al ziet die er vandaag niet zo mooi uit. Dat boezemt me angst in, maar ik ga mijn best doen om je de nodige vrijheid te geven zodat je kan openbloeien tot een Fleur zoals er geen twee zijn. Goh nee, dat zou teveel van het goede zijn! 🙂

Liefs, je mama x

PS ik heb wat herinneringen opgehaald… het is wel duidelijk wanneer ik ben begonnen met wat betere foto’s te nemen 😉 En helemaal onderaan nog wat filmpjes. Genieten!