Het was alweer van begin januari geleden dat mijn man en ik nog eens iets samen deden. Ik bedoel dan niet: samen de kinderen in bad steken, samen de afwas doen, of samen gelukkig zijn dat de kuisvrouw is gepasseerd die dag. (trouwens de zaligste moment om thuis te komen: die opgeruimdheid!!)

Neen, ik bedoel dan: samen een tripje maken en samen eten en vooral samen babbelen. Samen ZIJN. Dat kan bij ons in de hof, maar ik zou Katrien niet zijn als het niet evengoed ergens anders kan, nietwaar? En ik zag mijn kans al snel. Mijn man zit geregeld in Italië voor zijn job, waaronder de jaarlijkse meubelbeurs in Milaan. Elk jaar neem ik me voor eens mee te gaan, maar het is er nooit van gekomen. Die beurs is trouwens alweer een tijdje geleden, maar vorige week moest mijn man naar een tweedaags evenement van een meubelfabrikant (Novamobili en Batistella voor de liefhebbers van Italiaans bijna-design 🙂 ) en ik dacht: ik brei er gewoon een weekendje Milaan aan. Achteraf gezien een beetje omslachtig aangezien dat evenement op nog een uur of 3 met de trein van Milaan verwijderd was. Maar een mens moet er iets voor over hebben zeker? Vrijdagavond zat mijn wederhelft reeds op locatie en de volgende ochtend zou ik arriveren met de vlieger. De wekker om 04.00u, … allez ja de wekker om 03.55u, 04.00u, 04.05u en 04.10u wegens mijn snooze-tic en zéér grote kans op overslapen. Wat een hel! Maar… een dik uur later was ik gearriveerd in Zaventem en na een snelle cappuccino zat ik op de vlieger, vergezeld van de Humo, de Flair, de Libelle en De Blik. Deze laatste leerde me trouwens dat Marthe en Viktor helemaal niet uit elkaar zijn?! Jongens toch! Anderhalf uur later geland op Malpensa en ik had mijn visakaart al geklemd in mijn rechterhand om de winkels aan te vallen. Natuurlijk weer niet goed voorbereid, want de trein naar centrum milaan was nog zeker 50 minuten. Pffff, tegen de tijd dat ik was gearriveerd in het hotel, was ik alweer klaar voor een dutje.

Soit, rond half 11 was ik op bestemming, Starhotels E.c.h.o! Gekozen op basis van ligging (op 200m van het centraal station) en het feit dat het eco friendly is. Aangezien we er maar een weekendje zouden verblijven, was het ook niet zo belangrijk om een Pinterestwaardig Airbnb appartement te boeken. Nog net op tijd om een lekker ontbijtje mee te pikken (tot 11u, halleluja!) en dan was het zover. Shops, here we come!

De bedoeling was dat ik op voorhand een beetje zou plannen waar we best konden zijn voor de interessantste koopjes en lekkerste pasta’s. De realiteit was dat ik te lui was om dit effectief ook te doen, en meer à la “we zien wel” het weekend had voorbereid. Misschien is dat dan ook de reden dat ik een beetje teleurgesteld was in het Grote Shopping Gebeuren. Je moet weten, ik shop tegenwoordig bijna nog maar alleen online, en had voor één keer eens carte blanche gekregen om mij te laten gaan. Ik zag mezelf dus al Carrie-gewijs door de straten paraderen met mijn man strompelend achter mij, aan elke arm tientallen véél te grote papieren zakken vol schoendozen en lederen frakken. Ok, dat is misschien iets overdreven. Maar toch, ik had wel een beetje mijn zinnen gezet op een paar deftige sandalen, een handtas en een zomerjas. Wie weet zelfs een zonnebril van méér dan 10 euro!

Winkels genoeg natuurlijk, maar toch vooral voor de Prada, Versace en Chanel madammen. Dat was natuurlijk te voorspellen, maar ik had gehoopt toch ook iets meer gewone winkels te ontdekken. De grote ketens, zoals Zara, Mango, GAP en Massimo Dutti waren zeker een bezoekje waard, maar ken ik natuurlijk al langer dan vandaag. De leuke, onbekende maar betaalbare boetiekjes heb ik niet gezien, maar ook niet hard genoeg gezocht misschien. Wil dat zeggen dat ik niets heb gekocht? Haha, natuuuuuurlijk niet!! Ik heb zeker wat leuke zomerspullen en de kinderen zijn er ook niet slechter van geworden. Die enkele keer dat ik me waagde in een Vogue-ishe winkel, werd ik redelijk hard nagestaard door de winkeljuffrouwkes, en dat had zeker niet te maken met mijn sneakers, VeroModa-jeans en versleten T-shirt, hoor! Ik weet nog dat ik dacht: “Man, wat zou ik nu zoooo graag Pretty Woman gewijs nonchalant een jurkje van 1000 euro kopen zonder zelfs te passen.” Gewoon om hun gezicht te zien! Niet dat ik zoiets ooit zou doen, zelfs al kon het hoor! Op dat vlak ben ik toch nog steeds meer een meisje dan een vrouw: liever 10 kledingstukken van H&M en Mango dan één van Gucci. En 500 euro voor een paar schoenen of een handtas heb ik eerlijk gezegd nog nooit uitgegeven. Maar wie weet word ik ooit volwassen en denk ik er anders over!

Goed, toch een redelijk aantal winkelzakken aan de arm op het einde van de middag en klaar om ons te prepareren voor een romantisch dinertje. Ik was al 16 uur wakker, dus er was wat oplapwerk nodig. Ik kon toen al niet meer van de rugpijn (een typische Joossen-kwaal) en zag het ineens niet meer zitten om terug de stad in te trekken. Het hotel regelde een restaurantje vlakbij, nadat we werden gewaarschuwd dat in de binnenstad waarschijnlijk alles volzet zou zijn. Toegegeven, het was ook echt belachelijk druk in de straten, zeker met het mooie weer. Een zalige Prosecco, lekkere pasta, een goed wijntje en dessertje later was ik klaar om in een coma te belanden. Met op de achtergrond de laatste tonen van het Eurosongfestival lag ik na 10 minuutjes te ronken… om dan om half 7 wakker te worden van een stel PIPPO’s in de hotelgangen. Na mijn kas op te vreten toch terug in slaap gesukkeld en tot half 10 in bed gelegen, hoe zalig! Wederom een lekker ontbijtje, en dan besloten om een ander deel van de stad te verkennen. De toonzaal van Novamobili lag niet ver van ons hotel, en zeker met de metro geraak je overal zeer snel.

In de buurt Puerta Nuevo zie je een hele andere kant van de Italiaanse architectuur: jonge, moderne gebouwen, knappe staaltjes hoogbouw en zeker Porta Nuova Garibaldi, een plein op hoogte tussen enkele parels qua architectuur, is een bezoekje waard. Gezien mijn achtergrond en interesse in bouw, was ik onder de indruk, en had vooral spijt dat ik mijn camera niet mee had genomen. De gsm in aanslag, maar het is toch niet hetzelfde 😦

Na alweer een stevig wandelingetje hadden we nog enkele uren over vooraleer we terug richting luchthaven moesten vertrekken. Op de kaart gezocht naar de grootste groene vlek, namelijk Parco Sempione (40 hectare!!), en iets later lagen we met onze luie kont in het gras te zonnen en een ijsje te eten. Super idee, en er waren allerlei evenementen georganiseerd waardoor het een gezellig drukke bedoening was, maar toch een zeer relaxe omgeving. Picknickende gezinnen, spelende kinderen, muzikanten,… zo fijn om midden in een stad zo’n oase van ontspanning te vinden!

En dan zat het er alweer op. O ja, natuurlijk niet zonder dat Ryanair weeral faalde in het op tijd vertrekken, wat dacht je. Met een babysit in huis die het niet te laat kon maken, en wij die zo snel mogelijk in bed wilden kruipen wegens maandag werkendag, was de relaxe sfeer al snel omgezet in één grote frustratie. Een uur na vooropgestelde tijd mochten we boarden. Met “boarden” bedoelen ze dan: de gate passeren maar met z’n allen nog een half uur staan koekeloeren in de aviobrug die uitmondde in… een trap waar we nog langer mochten wachten. Kers op de taart: de handbagage van de helft van de mensen mocht niet mee bij de passagiers wegens niet genoeg plek. Na wat ambras te maken, alsnog zo’n schone sticker rond de valies gekregen, wat zeker en vast een voorbode zou zijn van wat ons nog te wachten stond: de allerlaatste valies op de band, of nog erger: verloren. Net voor we dan toch mochten instappen, stiekem die sticker eraf getrokken en netjes de bagage boven ons geïnstalleerd. Whoa, wat een rebellen waren wij zeg?! Maar het maakte toch dat we na landen op een uurtje thuis waren. Het feit dat ik had bijbetaald om naast elkaar te zitten, resulteerde op eigenaardige wijze toch in een plaats op rij 9 en rij 26. Zéér romantische afsluiter van het weekend, jawel!

En zo maakt het dat je na zo’n weekend eerder moe bent dan uitgerust. Toch hebben we genoten van de zon en van elkaar, iets wat ik alleen maar kan aanraden aan andere jonge gezinnen. Uitstapjes met de kinderen zijn ook leuk, maar echt relax kan je het niet noemen, toch?

De gedachte aan mijn entrée in een Versace winkel in mijn jogging EN 2 ambetante kleuters in het zog zou ik nochtans wel eens willen uitproberen. En dan zonder verpinken alles kopen wat die vuile pollen hebben aangeraakt. Álles dus!

Hier enkele sfeerbeelden (best I could do with an iPhone)