Amai. Het is achter de rug! We zijn die 9 maanden alweer gepasseerd en ons gezin is vervoegd door een zoontje, Basile. Ondertussen zijn we wat bij positieven en op ons gemakje aan het zoeken naar een ritme dat voor iedereen het best past.

Ik heb getwijfeld om te vertellen over de bevalling, want eigenlijk, wie zit daar nu op te wachten? Maar het is best wel een grappig verhaal (met ook een stukje minder lachen op het einde) en ik dacht nog toen het begon: dit moet ik opschrijven voor later! 🙂 Dusja, bij deze op zijn minst een mooie herinnering voor mezelf!

De zwangerschap van een derde was niet om te lachen. Als in: ik had het toch wat onderschat op fysiek vlak. We zijn ondertussen ook weer 6 jaar ouder dan de eerste keer en de combinatie met het gezin en de job was niet altijd even simpel. Na de eerste 3 misselijke maanden kwam de zomervakantie net op tijd zodat we wat konden rusten. Ik had gehoopt dat de vermoeidheid wel zou wegebben, maar helaas. Dutjes doen kon ik altijd en overal en de weekends bracht ik vaak door op de zetel om te bekomen van de hectische werkweek. Ik mag van geluk spreken dat ik een man heb die erg veel doet voor en met de kinderen. Alle lof voor hem! ❤

Ik word ook altijd erg zwaar. Vooral mijn buik dan. De laatste 2 maanden zag ik er uit alsof ik elk moment kon gaan bevallen. Vooral het slapen ’s nachts werd een opdracht (ja zelfs voor mij!! :)) en telkens ik me moest omdraaien, daverde het hele huis mee!

Toen ik 33 weken zwanger was, en ik net de mooie leeftijd had bereikt van 36 jaar, had mijn man een verrassingsweekendje gepland aan zee, met als kers op de taart een diner in het restaurant Pure C van Sergio Herman. Zalig!! Ik keek er al weken naar uit, en op de dag zelf heb ik amper gegeten om toch zeker geen korrel op mijn bord te laten liggen. Die dag zelf hebben we het zeer rustig gehouden (ik weeral op de zetel uiteraard). ’s Avonds mij een beetje “opgetalloord” voor zover dat nog kon, en rond half 7 vertrokken we richting Cadzand. Dat was maar een ritje van 20 minuten, maar onderweg kreeg ik plots veel harde buiken. In het begin sta je er niet bij stil want dat gebeurt wel meer. Maar na een tijdje (het waren ook nog eens kasseiwegen) werd het wel pijnlijk en erger nog: ze kwamen en gingen wel erg regelmatig. Ik bleef toch volhouden dat het wel niks zou zijn, maar na nog eens 10 minuten te wachten op de parking van het restaurant, besloten we om het toch niet te wagen. We zouden daar per slot van rekening ook wel enkele uurtjes vertoeven. Mijn man ging snel binnen melden wat er aan de hand was, en we vertrokken meteen terug richting Brasschaat. Ik wilde niet naar een ziekenhuis in de buurt gaan, met het risico dat ik daar misschien zou moeten blijven. Ik heb namelijk bij mijn eerste zwangerschap net hetzelfde meegemaakt (op 29 weken dus nog iets erger) dus ik wist wat de consequenties waren als het slecht nieuws zou blijken.

Lang verhaal kort: aangekomen op de spoed zei de monitor heel duidelijk: weeën. Met als gevolg: 4 dagen platliggen aan de weeënremmers, en hopen dat het stopt. Dat is dus echt vreselijk, want plots moeten alle plannen gecancelled worden. Ik mocht niet meer gaan werken en moest het rustig aan doen.

Dit kon niet op een slechtere moment komen, want op de job had ik te maken met 2 grote opleveringen op de agenda. En ook al zegt iedereen: “denk aan jezelf en de baby, dat is het belangrijkste”. Ok dat is zo, maar ik vond het echt heel erg dat ik plots forfait moest geven en mijn collega’s nog meer moest belasten.

Nuja, uiteindelijk bleef alles stabiel genoeg om van thuis uit te werken en me nog wat nuttig te maken. Ik ben zeer blij dat mijn werkgever en collega’s alle begrip toonden.

Op 36 weken had ik 2cm ontsluiting dus dat was al een begin. Dacht ik 🙂

Ik vertel dit omdat mijn laatste weken zwanger zijn, neerkomen op het volgende:

• rustig aan doen dat je zéker de 37 weken haalt !!
• die baby gaat zeker vroeger komen, 2018 haal je niet !!
• zeg ge gaat toch niet meer naar de werf zeker???
• amai loopt gij nog rond?

Soit iedereen, inclusief ikzelf en mijn gynaecoloog, waren ervan overtuigd dat de baby vroeger zou komen. De feestdagen werden daardoor extra spannend want ver op verplaatsing durfde ik niet meer gaan. Ook omdat mijn vorige bevallingen zeer snel gingen. Maar de dagen gingen voorbij.

Op de duur werd het echt belachelijk en ik voelde me ook écht stom. Toegegeven, ik heb echt wel mijn best gedaan om te rusten want ik wou persé 2018 halen. En de eerste week van januari was mijn gynaecoloog op verlof en ik wilde ze er toch graag bij 🙂 Dus de focus werd gelegd op 7 januari, meer bepaald 20u ’s avonds, dan was ze terug aan het werk 🙂 Onbewust zal ik dat toch wat hebben beïnvloed?

Mijn uitgerekend datum was 12 januari en 10 januari had ik nog een controle. Nooit gedacht dat ik daar naartoe zou moeten, maar jep, daar stond ik dan. Mijn man er voor een keer nog eens bij, want hij wilde zeker weten dat ze iets in gang konden zetten. Hij moest namelijk 15 januari naar het buitenland voor enkele dagen, en het zou wel best zijn als ik dan al enkele dagen bevallen was. De gynaecoloog stelde voor om te “strippen”. Dan maken ze wat vliezen los en vaak kan dat de weeën opwekken binnen de 24u. “DOEN, EN WEL NU” riepen we bijna uit! Wat bleek? Ik lag daar op mijn gemak met reeds 7cm ontsluiting!! What the f*uck!! Op zich goed nieuws natuurlijk, maar komaan zeg, wanneer ging dat hier beginnen??

De gynaecoloog was toch ongerust, en verplichte ons om bij de minste wee meteen naar het ziekenhuis te gaan. En als het tegen de dag erop niet spontaan op gang was gekomen, moest ik naar het verloskwartier komen om de vliezen te breken. Thuis bevallen stond nu niet meteen op mijn verlanglijstje.

Na dat bezoekje zijn we nog wat extra kasseiwegen gaan opzoeken, en nog wat winkels gedaan. Maar noppes he! Dusja, de volgende ochtend stonden we rond 8u in het ziekenhuis. Met 8 cm ontsluiting, en geen wee te bespeuren. Ik vertelde over mijn vorige bevallingen en dat het best een zware baby zou kunnen zijn En toen sprak de vroedvrouw de gevleugelde woorden: “madam, ge moogt gerust zijn, uw buik ziet er niet uit alsof ge een baby van 4,5kg draagt, ik zie dat meteen.” Ok, dacht ik, dat zullen we nog wel eens zien.

Wat volgde, is goed voor een zenuwinzinking te krijgen. Want alles wat NORMAAL GEZIEN een bevalling in gang zou zetten, werd simpelweg genegeerd door mijn baarmoeder. Vliezen breken? Haha, daar lachen we eens mee. Weeënopwekkers toedienen? (een lage dosis wel te verstaan, dat zou NORMAAL GEZIEN genoeg moeten zijn nu). Noppes, kom eens met wat straffer spul!!

Allez uiteindelijk na een hogere dosis opwekkers kwam er iets in gang.

EN SNEL! WOOOOW heeel snel!! JAAAAA komaan baby, ’t is van datte!!

Al bij de eerste 3 weeën dacht ik: “shit ik was alweer vergeten hoeveel pijn dat doet”. Ik was langs de ene kant zeer blij dat het zo snel ging, maar als er iets minder leuk is aan snel bevallen, is het wel de intensiteit van de pijn. Ik wist dat een epidurale niet van toepassing zou zijn gezien de vordering, dus ik probeerde me te focussen op mijn ademhaling. Ik lag daar te puffen gelijk zot en te tellen: een wee duurde 30 seconden, dan 30 seconden recup. En dan opnieuw. Op die manier heb ik het toch min of meer volgehouden, al was het enorm afzien.

Het was die dag enorm druk op het verloskwartier, met wel 10 bevallingen. Veel vroedvrouw heb ik dus niet gezien, en ik kreeg al zeer snel die ondraaglijke persweeën. Na veel vijven en zessen kwam er toch een studentje langs, met de melding dat het niet goed vooruit ging en dat ze nog wat opwekkers moest komen bijgeven. Toen ging ik bijna door het lint! “WATTE???? BIJGEVEN??? WIE ZEGT DAT DAT HIER NIET VOORUIT GAAT???!!! IK MOET BEVALLEN!! NU!!!!” Ze vluchtte weg naar de vroedvrouw, ocharme 🙂 Maar 5 minuten later (een eeeeeeuwigheid) kwamen ze dan toch eens controleren, en wat bleek? “Oei je hebt al volledige ontsluiting, ik roep snel de gynaecoloog erbij!!”. JA HALLO??!! Het was toch duidelijk dat ik hier geen uren zou liggen zeker? (waarschijnlijk had de student zich van kamer vergist ofzo)

2 minuten later lag ik te persen en na 3 weeën was het zover. EEN ZOON!! Ongelooflijk !! We wisten het geslacht niet dus dat wel echt een mooie verrassing. Ik zal nooit vergeten wat de gynaecoloog zei: “amai die kan al meteen naar school gaan”. Want wat bleek? Jaja, 4,5kg baby op mijn borst! Hoera! dat hebben we weer goed gedaan! We kozen de naam Basile, een stoere naam, met achteraf gezien ook een mooie betekenis: Koning!(onze andere zoon heet Arthur, dus ook een koning :))

Toch niet te geloven he. Eerst alles op alles zetten om weeën te onderdrukken en dan uiteindelijk nog in gang moeten zetten. Dat was dus weer typisch iets voor mij.

Ik ben uiteindelijk bevallen op 11 januari om 13.40u, anderhalf uur na de eerste wee. En op onze 5e huwelijksverjaardag 🙂

Wat erna volgde, is een minder leuk verhaal. Maar dat hou ik voor een andere keer. Laten we zeggen dat ik heel blij ben dat mijn gynaecoloog besloot om het in gang te zetten want als ik nog langer had rondgelopen en plots ergens buiten het ziekenhuis moest bevallen, dan had ik het niet meer kunnen navertellen. Op dat vlak heb ik toch heel erg veel chance gehad.

Ik had gevraagd aan mijn man om te proberen wat foto’s te nemen met mijn camera ipv de gsm. Zonder verwachtingen want ik weet dat hij daar geen kennis van heeft. Maar hij heeft dat fantastisch gedaan want er zitten echt supermooie foto’s bij!! Daar ben ik heel blij mee!

Voila, dat was het relaas van toch weer een memorabele dag. En Basile? Die doet het zo goed, ik ben er heel erg fier op! Ik ben nu al benieuwd hoe hij zal evolueren en op wie hij gaat lijken. Oordeel zelf maar!

Liefs, een vermoeide Katrien x