Een paar maanden geleden schreef ik deze blog. Beetje vergeten hem te posten… Zo gaat dat nu eenmaal met 3 kinderen in huis zeker? Alleszins, ondertussen is Basile 7 maanden oud en ook al zijn we nu voorbij die eerste platte-baby-maanden, ik vind het toch leuk om even te delen, aangezien we nu eenmaal vaker foto’s posten van brave slapende baby’s in plaats van krijsende oververmoeide kinders. En ouders 🙂

…

Welnu, ook al is het kind nummer 3, het is nog steeds een hele opgave, het leven met een baby in huis. Ik geef toe: toen ik aan kinderen begon, dacht ik ook wel van “het zal allemaal wel meevallen zeker?” Think again! You think you know, but you have nooooo idea! (met bevallen idem: ik weet nog dat ik achteraf dacht: waarom heeft niemand ooit de hele waarheid verteld???!!!)

Dusja, het leven staat even helemaal stil. Ok, met een derde heb je wel al wat meer ervaring en gaan sommige dingen al iets vlotter, maar er zijn toch een paar algemeenheden die overeind blijven staan. En in mijn (ons) geval leidt dat soms tot hilarische toestanden waarvan ik soms denk: zie ons hier nu bezig, onnozelaars. Maar ik denk stiekem dat het overal wel iets is, de eigen verzonnen truckjes van de foor werken hoe dan ook het beste. Meestal toch 😊 En wat Kind en Gezin of de pediater of de vroedvrouw of tante Petronella daar van denkt, zal mij een worst wezen. Want:

EEN SLAPENDE BABY IS DE POT GOUD AAN HET EINDE VAN DE REGENBOOG!

Hell yeah! En de queeste daar naartoe is er eentje van zoeken en proberen en opnieuw ne keer dit doen en ne keer dat uittesten… Bij ons is het toch min of meer 3 keer hetzelfde verhaal geweest (al was het bij nummer 2 een veel zwaardere opgave), namelijk deze handelingen:

1. Wikkel uw niet-stoppen-met-huilende baby in een zacht dekentje
2. Leg deze worst/rups op een arm naar keuze
3. Leg een stukje deken of anders een tetra doek of desnoods een onderbroek half over het gezichtje. En dan: wiegen wiegen wiegen wiegen wiegen
4. Als ge dit rap beu zijt, zet dan een goei muziekske op en doe een danske, ik vind het veel leuker om op een ritme te bewegen dan als een zombie rond de tafel te dwalen.

(over dit laatste: ik was me eens echt volledig aan’t geven op Bruno Mars toen de postbode aan de raam stond te kloppen, dat was echt mega belachelijk. Maar ik zag in zijn ogen dat hij het wel begreep 😊)

Als dit uiteindelijk gelukt is, komt eigenlijk nog het moeilijkste:

HET WEGLEGGEN VAN EEN SLAPENDE BABY IS GELIJK HET SPLITSEN VAN ATOOMKERNEN

Niet onmogelijk, maar zeer moeilijk en precisiewerk! Je kan ze evengoed in de box of bed smijten, want wakker worden doen ze meestal toch. Vooral mijn man is er een krak in: zijn wegleg-ritueel duurt minuten lang, en hoe voorzichtiger hij is, hoe wakkerder de baby wordt. Hahaha, ik begin meestal op voorhand al te lachen als hij op weg is naar de wieg.

Wat hier ook vaak marcheert, is het gaan wandelen of rijden met de wagen. Maar ook daar kan het soms mis lopen. Je kan een uur lang wandelen en die baby wordt niet wakker van voorbij daverende camionnen, vechtende honden of een voorbijvliegende straaljager. Maar o wee als je aan de voordeur bent en de wandelwagen 10 seconden stil laat staan. KNAL OPEN DIE OGEN ZEG!! Niet normaal! En in de wagen idem: tijdens het rijden peis en vree alom, maar best niet teveel rode lichten op je traject tegenkomen, want DAT HEBBEN DIE MONSTERTJES METEEN DOOR!! Door het rode licht rijden, raad ik niet meteen aan, maar soms blijf ik dan gas geven in neutraal om ze een kleine mindfuck te geven, terwijl ik de maxi cosy handmatig wat doe wiebelen. De auto voor mij zal dan wel denken dat die Marina wil aangeven dat ze wil straatracen, maar het kan geen kwaad ze al een beetje zenuwachtig te maken, want eens het groen wordt: GAS GEVEN MENSEN !! HIER IS EEN BABY BIJNA AAN HET SLAPEN!!! Dat zou nog eens een coole regel zijn: auto’s met baby’s aan boord mogen een roos/lichtblauw flikkerlicht op hun dak zetten, en een sirene à la Für Elise laten schallen, zodat iedereen meteen uit de weg gaat.

Ooit komt er wel eens een moment dat de baby slaapt en ook blijft slapen. Mensen die geen kinderen hebben, zeggen dan dat je die momenten best zelf ook kan rusten. En groot gelijk hebben ze, maar dat doe je dus zelden of nooit. Die momenten zijn er om

1. voor de tiende keer een koffie te zetten die je dan eindelijk eens warm kan uitdrinken. Of toch voor de helft. Of toch lauwwarm.
2. een douche te nemen want het is uiteindelijk toch al voorbij de middag en gisteren was het ook al niet gelukt en dat begin je toch te ruiken precies…
3. een boke te eten want plots realiseer je je dat er 25 lege papflessen staan maar zelf nog geen kruimel hebt gegeten.
4. een waske in te steken want de berg vuile bavetten en natgeplaste kleertjes zijn ondertussen al mount everest-achtige proporties aan het aannemen (en daar ben ik sowieso al een krak in, zie deze blogpost uit het verleden)

Toch is er de algemene regel:

DE BABY SLAAPT PAS SUPER VAST ALS HIJ EIGENLIJK WAKKER MOET WORDEN

Dat is: als je bij Kind en Gezin bent aangekomen en ze dus helemaal moet uitkleden. Of als je nu toch echt moet vertrekken om de andere kinderen van school te halen. In putteke winter is dat gene cadeau, met al die verschillende kledinglagen en nog een jas, muts en handschoentjes…

Dat doet me er ook aan denken: er zijn fabrikanten die slaappakjes en body’s ontwerpen die als doel hebben: je kind pijn doen tijdens het aan- of uitkleden. Of op zijn minst het wereldrecord om ter meest drukknopjes sluiten in één minuut verbreken. Soit, dit terzijde.

Over dat slapen en ze in slaap houden, we hebben hier nog wel meer onnozele rituelen zene. Onder de dampkap leggen of de haardroger laten blazen. Qua verbruik wil ik niet weten wat dat gaat geven straks. De dampkap heeft hier overuren gedraaid, ook al omdat dat gewoon ideaal achtergrondgeluid is dat andere alledaagse handelingen dempt. Zoals ademen of wandelen. 😊

Ik heb ook wekenlang met een bronchitis rondgelopen, wat zeker geen bijdrage was aan de rust in huis. Want zelfs een dampkap op de 3^e stand kan een minutenlange afschuwelijke hoest niet overtroeven.

Achja het is allemaal wat. Nu ik het even herlees hier, is het misschien wel wat overdreven. Maar bij een eerste kindje of bij een huilbaby is het toch zeker en vast vaak van datte.

Het lijkt wel alsof we er alles aan willen doen om de baby NIET te laten huilen. Maar dat is nu eenmaal wat baby’s vaak doen. De één al wat meer dan de andere. En ikzelf kan er absoluut niet goed tegen, dus ze lang laten huilen is iets wat ik nooit zal doen.

Du-huus: schaf jezelf een goede draagbare luidspreker aan, stel een topper van een spotify-playlist samen, wikkel die baby in het zachtste dekentje van de wereld, en… shaken maar!