Donderdag 29 november 2018. Een datum die ik nooit meer zal vergeten. Een dag waarop mijn leven, zoals ik het kende, drastisch veranderde. Althans voor even toch. Zoals elke ochtend werd ik gewekt door die vervelende tune van mijn gsm slash wekker. Met ogen die nog voor 2/3 dicht hingen en de gebruikelijke *zuuuuucht* tastte ik in het donker naar het nachtkastje rechts van mij. Het duurde niet lang of mijn ogen waren 3/3 aka helemaal open. Neen ze waren 9/3 open. Ogen als schoteltjes! Want wat zag ik daar op mijn scherm, dewelke normaliter een appelblauwzeegroene achtergrond heeft? Datzelfde appelblauwzeegroene vlak voor 1/3 besmeurd met een roestbruine kleur. What the…?? Het leek alsof mijn gsm een beetje verbrand was. Allezja, alsof hij even in lava was gesopt, als een speculaasje in de koffie. Maar dan minder plezant.

Geen paniek, ik probeer wat knoppen links en rechts en dan komt het wel goed.

Niet dus.

Na welgeteld 1 swipe beweging en 3 duwtjes op de knoppen gebeurde er niets. Jawel er gebeurde wél iets: mijn scherm werd zwart. Ok… blijven ademen, we zetten hem even helemaal uit en starten opnieuw op. Maar het enige wat ik hoorde, was een Siri stem die me niet meteen geruststelde. Geen beeld, wel geluid. Lichtelijke angstaanval. Want… was mijn gsm het nu aan het begeven?!?! Sim kaartje eruit en terug erin. Noppes. Ok, mijn hartslag was al in een hogere rang geraakt. Ik zweer het, ik voelde me echt fysiek slecht bij het hele gebeuren.

Snel wassen, kinderen afzetten en naar het werk vlammen in de hoop dat daar een reserve gsm zou liggen, want ongetwijfeld had ik ondertussen al 25 emails gemist, 32 telefoontjes van aannemers die een miljoen vragen hebben waarop ik alleen het antwoord had en OMG wat was er ondertussen allemaal aan het gebeuren op instagram???

Uiteraaaaard had ik die ochtend meteen een vergadering gepland en was het vollen bak file op weg naar het werk. Geen mogelijkheid om iemand te verwittigen van mijn laattijdigheid, je kan dus al raden hoe mijn toestand in de auto ondertussen was: zweetdruppels langs mijn voorhoofd, temperatuur lichtjes gestegen, keihard aan het vloeken op al die belachelijke automobilisten die te traag reageerden omdat ze op hun gsm aan het tokkelen waren… En ja, natuurlijk stond ik in de file want de Waze app had mij niet kunnen begeleiden!

Aangekomen op het werk moest ik eerst een paar uur vergaderen alvorens ik iedereen kon verwittigen  – via email – dat ik onbereikbaar was – op mijn gsm. Ok OEF dat was al een eerste geruststelling. Dan… de reserve gsm. Die was er niet. DAMN. En tegenwoordig met die micro sim kaartjes kan je dus niet zo maar effe snel je oude gsm oprakelen, als die al niet allemaal in tienduizend stukjes liggen, en verder werken. Verder léven!

Echt waar, je kan je niet voorstellen wat er allemaal kan gebeuren zonder gsm, ’t is te zeggen: wat er allemaal NIET kan gebeuren, en met wat een ongelooflijke vanzelfsprekendheid ik zinnen uitkraamde om me pas een tijdje erna te realiseren: oei dat gaat niet. Zo was daar bijvoorbeeld het geweldige idee om, onderweg naar een werf, even te bellen naar de switch winkel om te horen wat ik moest doen. Idd, bellen in de auto zonder gsm. Redelijk ambetant. Ik ging onder de middag snel naar de dichtstbijzijnde switch winkel met de hoop dat ze hem daar aan de praat kregen. Dat lukte natuurlijk niet, en de man achter de balie kondigde doodleuk aan: die ga je toch zeker een 12-tal dagen kwijt zijn. O MY GOD!! 12 dagen? Als ik 12 x 24 uren? Als in 12 keer slapen zonder een foto te kunnen trekken van mijn kinderen en een online shopke te doen? Dat moest echt wel een grap zijn. My bad, maar… goed nieuws! Als ik de gsm binnenbracht in de shop op de A12, ging het misschien maar een dag of 6 duren!! Hoera, een halvering van mijn lijdensweg! Ik meteen naar daar en onderweg bedacht ik me: oei ik moet even het juiste adres opzoeken. Uhu, mobile internetten op een kapotte gsm is redelijk lastig, moet je weten. Ik heb dus toch een paar u-turntjes moeten doen op die afschuwelijk drukke A12 alvorens ik het switch logo herkende en bijna wanhopig binnenstormde, al zwaaiend met mijn gsm en een uitdrukking op mijn gezicht waar menig mens toch een beetje bang van kon worden. De klanten voor mij deden uren over het aankopen van hun nutteloze accessoires en waren blind voor mijn pijn. Laat staan die verkopers die voor elke letter die ze typten hun badgekaartje moesten inscannen. Net toen ik een ambulance wilde bellen (shit neee dat ging niet!!) was het mijn beurt, en na eenzelfde poging om de gsm terug te laten opleven (please laat deze meneer de juiste badge hebben en een magic formule om het schermpje te laten werken!), kreeg ik een herbevestiging: de gsm was stuk en ik was hem kwijt. “Maar we kunnen hem hier snel maken”, binnen de 6 dagen had ik hem terug, of kreeg ik een nieuwe. Jaja, feestje hiphip.

Toen kwam het beste nog: “madammeke, als we uw gsm willen maken, dan moeten we u eerst uit uwen apple ID loggen”. Ja tegenwoordig is dat allemaal zo’n wolk gedoe met wachtwoorden en kul, heel handig. Want mijn ID kende ik, maar dat wachtwoord???? HMMM… ff denken. Verkeerd gedacht, tot 3 keer en dan begint de miserie he. Dan moet je je wachtwoord opnieuw instellen en dat kan alleen via een code die naar een reserve gsm nummer dat je ooit hebt opgegeven wordt gestuurd. Dat van mijn man. Die daar natuurlijk niet naast mij stond, en die ik ook niet ff kon bellen met mijn niet-gsm.

Ik ken maar één gsm nummer van buiten, chanceke! Dus ik vraag even een telefoon aan een verkoper en bel mijn man, 3 keer voicemail. Ik stuur hem een sms: Katrien hier, bel mij! NU !!! (toch redelijk duidelijk denk ik). De verkoper vraagt zijn telefoon terug, want hij heeft het drukdrukdruk, en ik zeg: “mijn man kan elk moment terugbellen!”. Niet dus, want het was een privé nummer. Daar stond ik dan, wachtwoordloos en verloren. Er zat niks anders op dan terug naar mijn werk te rijden en proberen de dag door te komen met de vaste telefoon en email. Dat lukte een beetje maar niet zo goed.

Eens thuis duurde het nog zo’n poging of 5 miljoen eer ik mijn wachtwoord had gereset en had ik mijn man uitgekafferd omdat hij niet had opgepakt. Achteraf bleek dat hij wél terug had gebeld naar die verkoper, maar die kon totaal niet volgen want een Katrien die werkte daar niet. Ja het zijn gsm verkopers voor iets zeker.

De dag erop had een collega een oude gsm bij die ik mocht lenen. Trompetgeschal in mijn oren, ik kon wel confettibommen smijten van geluk. Dan toch weer een kleine inzinking want hij kon zijn ID niet uit de cloud halen en dus ik de mijne er niet in, want jaja er is plek voor 5 miljard pixels per foto maar niet voor 2 logins. Nuja, het zal allemaal wel erg logisch zijn voor de IT-piwi’s onder ons, maar ik kan er niet altijd bij met mijn verstand. Opgelet: het was vrijdag dus de gsm ging terug mee met de collega en hij ging het dat weekend even oplossen. Weekend = 154688458464 uren ofzo he.

Ik moet toegeven dat de tweede dag zonder gsm ik al iets comfortabeler was en de hartslag zat al niet meer in de gevarenzone. I can do this!

Nuja, I can do this mits de iPad die ik thuis had getransformeerd in een social media / online shop / E-trien gebeuren en die ik ’s avonds wel tot mij nam in een houdgreep waar een kraan jaloers op zou zijn.

Ik had wel een gsm kunnen lenen bij vrienden maar bwa, ondertussen waren mensen het waarschijnlijk al zo gewoon dat die klote trien niet opnam, dat ze het al hadden opgegeven. En maandag had ik die gsm van de collega.

Maar toen werd ik ziek. En kwam ik twee dagen niet op het werk. Collega’s en aannemers kregen dus af en toe hotmailtjes in de inbox. Very professional en al.

En dan kwam het moment: ik kom woensdag aan op bureau en daar ligt de reserve gsm te pronken op mijn toetsenbord. Ik steek mijn simkaartje erin, ik log mij potverdorie 5 keer na elkaar in en BAM! Daar was ik terug! @katrien.be is back in business! Ik kreeg plots 85 whatsapp meldingen, 56 berichten en de voicemails bleven gelukkig beperkt tot 25, waarbij er toch een paar bij zaten van dezelfde persoon die evolueerden van vriendelijk naar licht geërgerd. No big deal, veel dingen lossen zichtzelf op zo blijkt!

En nét op het moment dat ik mijn email adressen geconfigureerd had, wifi wachtwoorden had ingesteld en de hele IOS update rimram had doorstaan, verscheen er een email. Van de switch winkel. Mijn gsm was klaar en kon opgehaald worden.

Volgens mij was Apple mij via hun sneaky internetkanalen aan het volgen tot op het exácte moment waarop ik terug online was. Zo van: JA! ZE IS ER! STUUR NU DIE MAIL! MWAHAHA zie haar gezicht!

Ja mannekes. Wat was me dat allemaal.

Uiteindelijk kreeg ik een nieuwe gsm (onder garantie) want hij was wel degelijk in de lava gedropt blijkbaar en dus niet meer te herstellen. Ik geef toe dat ik alweer mijn wachtwoord was vergeten dus moest ik nog ne keer via de vaste telefoon naar mijn man bellen voor codes die hij op zijn gsm kreeg. Awkward much?

Het was The Neverending Story. Ik was Atreyu. Offline zijn was Het Niets. De Apple verkopers waren die grellige sfinxen. En de H&M app was de Ivoren Toren. Maar we hebben het gehaald. Ik surf terug, niet op een draak maar op het net. En ik besef maar al te goed dat we veel te afhankelijk zijn van dat toestelletje. Maar ik ben heel blij dat ik terug kan rekenen (letterlijk ook, met de app) op mijn gsm/wekker/radio/google/winkel/bank/gps/…/…

liefs,

E-trien