Ik zit een beetje in een dipje. Op blogvlak dan. Noem het een wekenlange writer’s block. Maar ook een beetje een ik-durf-niet-block. Vaak zit ik met ideetjes en kieper ze meteen in de vuilbak wegens ‘niet interessant genoeg”. Waarom zou iemand ook maar een sikkepit geïnteresseerd zijn in welke kledij ik mijn kinderen steek, of hoe hard mijn zelfgebakken cake is mislukt?? Maar ik had zonet een helder momentje. Ik denk dat het komt door dafalgan nummer 87, want sinds vrijdagavond zit ik met een keelontsteking waarbij mijn amandelen bijna licht geven in den donkere (dat dit net nu moet gebeuren, in zeer waarschijnlijk het allerlaatste mooiweerweekend OOIT, is echt keiplezant). Maar goed, ineens kwam het:

IK DOE DIT VOOR MEZELF! Who cares if no one cares? Ik was toch niet van plan binnen het jaar een boek uit te geven, toch? Het is niet dat mijn leven ervan afhangt, toch? Dus waarom niet gewoon schrijven, al was het maar over … de strijk die ik niet doe? Ow wacht dat deed ik al.

Dus bij deze por ik mezelf even aan. Komaan trien, een beetje meer moeite doen mag wel. Staat de verf al niet klaar voor de Grote Slaapkamer aan te pakken? Ben je niet net nog een workshopje fotografie gaan doen?? Hop hop doe er wat mee!

De herfst komt eraan, die breinaalden mogen straks weer uit de kast gehaald worden, het zonlicht is veel mooier om te fotograferen, …

Dusja, ik ga er weer proberen in te vliegen. Uitdaging nummer 1 is alvast die sjaal af maken. Na 2 jaar mag dat wel.